Χθες πήγα σε ένα από τα εμπορικά κέντρα της Θεσσαλονίκης για να αγοράσω ένα δώρο που ήθελα. Μπαίνοντας στον κυκλικό κόμβο του εμπορικού κέντρου ξαφνικά πετάχτηκε ένας μηχανόβιος courier παραβιάζοντας το Stop του και όρμησε με φόρα προς το μέρος μου! Έστρίψα το τιμόνι μου, τον απέφυγα, έκανε και αυτός κάτι ζογκλερικά και τελικά ευτυχώς δεν κατέληξε πάνω στο καπό να παριστάνει τον κασκαντέρ.
Η συνέχεια είναι λίγο πάνω κάτω γνωστή! Σταμάτησα το αυτοκίνητο μου τελείως, κατέβασα το παράθυρο μου και ετοιμάστηκα για τα μπινελίκια. Τα μπινελίκια, σε τέτοιες φάσεις, όπου και κανένας δεν έχει πάθει τίποτα, εξυπηρετούν έναν μοναδικό υπέροχο σκοπό! Να ξεδώσεις από το άγχος και το στρες την ημέρας. Ρίχνεις το βρισίδι σου, αν φταις και εσύ σου ρίχνει και ο άλλος από λίγο και μετά από μερικά δευτερόλεπτα αισθάνεσαι άλλος άνθρωπος. Ο courier σταμάτησε και αυτός το μηχανάκι όταν είδε πως σταμάτησα το αυτοκίνητο και κατέβασα το παράθυρο μου. Φαντάζομαι ετοιμάστηκε ψυχολογικά να ακούσει τα άπαντα του
Καρυωτάκη.
Ανοίγω το στόμα μου, και αντί για τα άπαντα μου βγαίνει ένα απλό,
- Μα καλά ρε φίλε; Γιατί παραβίασες το Stop σου;
- (κενό)
- Δηλαδή να πέσεις επάνω μου, να σε σκοτώσω, και μετά να σε πληρώνω για άνθρωπο;
- (κενό με ελαφρύ κούνημα της κεφαλής)
Ανεβάζω το παράθυρο μου και συνεχίζω την πορεία μου προς το parking του εμπορικού. Απόρησα τελείως με το χέσιμο αλά Ευρωπαϊκά που έριξα. Να μην τον πω ένα “είσαι μαλάκας”; Ένα “που πας ρε αρχίδι;” Κτλ. κτλ; Περίεργο! Φυσικά φτάνοντας στο parking έχω ξεχάσει την φάση και στο μυαλό μου έχω μόνο τον σκοπό για τον οποίο έχω πάει στο εμπορικό κέντρο.
Αφού ψώνισα το δώρο που ήθελα, βγαίνοντας από την είσοδο του εμπορικού κέντρου, με πλησιάζει ένας τύπος και μου λέει:
- Φιλαράκι συγνώμη!
- (κενό)
- Εσύ δεν είσαι με το αυτοκίνητο;
- (κενό με ελαφρύ καταφατικό κούνημα της κεφαλής)
Χαμογέλασα, χαμογέλασε και η φάση τελείωσε εκεί! Όμορφα πράγματα. Φαντάζομαι πως αν τελικά έριχνα τα μπινελίκια που ρίχνω σε τέτοιες φάσεις, ίσως όχι μόνο συγνώμη να μην μου ζητούσε ο courier, αλλά μπορεί να πέφτανε και μπουνίδια.
Για να βγω από το εμπορικό, ξανά μπαίνω στον κυκλικό κόμβο και αυτή τη φορά παραβιάζει το stop και πάει να πέσει πάνω μου ένα αυτοκίνητο με οδηγό μια γιαγιά! “Δεν είναι δυνατόν” σκέφτομαι, “όλοι σήμερα θέλουν να πέσουν επάνω μου;” Έστριψα το τιμόνι μου, την απέφυγα, η γιαγιά ούτε που κατάλαβε την φάση και συνέχισα χωρίς ευρωπαϊκό μπινελίκι. Τι νόημα θα είχε; Η γιαγιά δεν θα άκουγε αυτά που θα της έλεγα, χαμογέλασα και συνέχισα την πορεία μου.
