Την Δευτέρα, για ακόμη μια φορά κατέβηκα για μερικές ώρες στην Αθήνα. Το πρόγραμμα έλεγε όχι άγχος για σήμερα! Χαλαρά, αλλά θεσσαλονικιώτικα, και για ακριβώς αυτό το λόγο έπρεπε να τιμωρηθώ. Ένα ταξίδι στην Αθήνα για μένα συνήθως σημαίνει 2 απολαύσεις (οι άλλες εκμηδενίζονται λόγο άγχους). Η πρώτη απόλαυση είναι το υπέροχο μπισκοτάκι που προσφέρει η
Aegean και η δεύτερη το ότι έρχονται αγχωμένοι συνεργάτες να με παραλάβουν από το αεροδρόμιο και να με ξαναφέρουν πίσω αφού τελειώσω με τις δουλειές μου. Με λίγα λόγια, κυριλέ, άνετα και να τρώω το μπισκοτάκι μου!
Αυτή την φορά, δεν έγινε τίποτα από τα 2! Το μπισκοτάκι ξέχασε να μου το δώσει η αεροσυνοδός και κανείς δεν μπορούσε να έρθει να με παραλάβει. Με λίγα λόγια, σκατά! Η μέρα ξεκινούσε ανάποδα. Για το μπισκοτάκι δεν ανησύχησα και πολύ λέγοντας μέσα μου πως θα πάρω ένα στην επιστροφή για Θεσσαλονίκη. Σας το είπα; Δεν σας το είπα. Σκοτώνω για αυτό το μπισκοτάκι της
Aegean.
Αποχαιρετιστήκαμε λοιπόν με το ευγενικό, πλην όμως ξεχασιάρικο πλήρωμα του αεροσκάφους και βγήκα προς αναζήτηση ΤΑΧΙ. Η ουρά ευτυχώς, μίκραινε με ταχύτατους ρυθμούς οπότε βρέθηκα αντιμέτωπος με την μιζέρια πολύ πολύ σύντομα. Πάω να μπω στο ΤΑΧΙ και μου λέει ο οδηγός:
- Τις τιμές τις είδες;
- Όχι. Γιατί;
- Είναι fix, που πας;
- Χαλάνδρι.
- 25 ευρώ είναι μαζί με τα διόδια.
- ΟΚ. Για να το λες… όσα και να είναι στα έξοδα θα περάσουν και δεν έχω πρόβλημα.
Ξεκινάμε λοιπόν και μου αρχίζει με τα κλασσικά, Από πού είμαι, με τι ασχολούμαι στην ζωή μου και τι ωραία που είναι στην Θεσσαλονίκη και πόσο όμορφα πέρασε όταν ήταν φαντάρος (μα καλά; Όλοι οι Αθηναίοι 60άρηδες στην Θεσσαλονίκη έκαναν φαντάροι;). Όλα ωραία και καλά, μέχρι που άρχισε το μπίρι μπίρι. Όχι που θα το γλίτωνα...
- Δεν βγαίνουμε παλικάρι μου.
- Παρακαλώ;
- Δεν βγαίνουμε, δεν φτάνουν τα λεφτά. Έχουμε πολλά έξοδα, ξέρεις πόσα θέλω για να κάνω service το αυτοκίνητο; Πολλά. Και στην Θεσσαλονίκη είναι ακριβές οι άδειες για ΤΑΧΙ, δεν είναι να δουλέψει νέος σήμερα στο ΤΑΧΙ. μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι μπίρι….
Ξαφνικά, βλέπει μια Mercedes του 1821, του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και αρχίζει πάλι:
- Να εκεί, την βλέπεις την Mercedes;
- Την βλέπω!
- Τέτοια είχα! Με υποχρέωσαν να την αλλάξω. Ξέρεις πόσα λεφτά έδωσα για την καινούργια; 55.000 ευρώ. Αυτά τα λεφτά, εγώ τα ήθελα για τα γεράματα μου. Σε 3 χρόνια στην σύνταξη θα βγω. Πάνε αυτά τα λεφτά.
- Μάλιστα, και αφού αυτά τα λεφτά τα θέλατε για τα γεράματα σας, γιατί αγοράσατε την Mercedes θηρίο ξανά; Γιατί δεν αγοράσατε κάτι φτηνότερο; Γιατί πάλι Mercedes;
- Εεεεε, αγόρι μου αν μάθεις σε ένα αυτοκίνητο, δεν μπορείς σε άλλο!!!
Φυσικά το μπίρι μπίρι μπίρι δεν σταμάτησε μέχρι να φτάσουμε τελικά στον προορισμό μας. Φτάνουμε και του ζητάω απόδειξη για να την περάσω στα έξοδα μου.
- Μια απόδειξη παρακαλώ για να την περάσω στα έξοδα μου.
- Ευχαρίστως παλικάρι μου. Μαζί με τα διόδια είναι 28 ευρώ.
- Συγνώμη, εσείς, μου είπατε πως μαζί με τα διόδια η τιμή είναι fix στα 25 ευρώ. τώρα πως έγιναν 28;
- Ε, αν θέλεις τα βάζουμε!!!
Φυσικά και ΔΕΝ του τα έβαλα. Τα μίζερα τα μπίρι μπίρι και τις πουστιές δεν τις γουστάρω καθόλου, πόσο μάλλον από άνθρωπο που δεν έχει πρόβλημα να πληρώσει 55.000 ευρώ για ένα αυτοκίνητο που θα κρατήσει 3 χρόνια καταφέρνοντας το, αυξάνοντας αυθαίρετα τις ταρίφες. Και όλα αυτά στις 8:30 το πρωί. Έλεος; Χάθηκε να πετύχω το
ΤΑΧΙ του Gelial;
Επιστρέφοντας για Θεσσαλονίκη η
Aegean αντί για μπισκοτάκι μοίρασε κρουασανάκι, με λίγα λόγια, την πάτησα. Έχει κανείς καμιά άκρη ρε παιδιά για αυτά τα μπισκοτάκια; Πληρώνω όσο όσο!!!
