Καλά Χριστούγεννα.

Εύχομαι καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές σε όλους σας.

Περιτύλιγμα vs συρραπτικό

Εδώ και μερικές μέρες τρέχω για τα δώρα που θα πρέπει να πάρω στα ανιψάκια μου αλλά και στους υπόλοιπους της οικογένειας. Οι μέρες που θα τους επισκεφτώ πλησιάζουν επικίνδυνα. Τα δώρα που έχω στην κατοχή μου και που θα μπουν κάτω από το δέντρο, είναι ακόμη επικίνδυνα χαμηλά στον αριθμό γιατί δεν έχω ιδιαίτερα πολύ ελεύθερο χρόνο. Το χειρότερο όμως, δεν είναι ο αριθμός των δώρων που έχω στην κατοχή μου, αλλά το χριστουγεννιάτικο περιτύλιγμα αυτών.

Αγοράζεις ένα δώρο και το περιτύλιγμα είναι η ίδια η σακούλα του καταστήματος. Δηλαδή, με το που το βάλεις κάτω από το δέντρο ξέρουν αμέσως και τι δώρο τους πήρες. Σε ρωτάνε αν είναι για δωράκι. “Ναι” λες εσύ, βγάζουν την τιμή, στο κοτσάρουν στη σακούλα και σου την συρράπτουν! Το περιτύλιγμα δηλαδή του 2000 είναι η συρραφή! Είδατε; Η τεχνολογία στην υπηρεσία του Μαγαζάτορα!

Εγώ ξέρω, πως μία από τις χαρές που έχει κανείς όταν παίρνει ένα δώρο είναι και το σκίσιμο του χαρτιού. Όταν ένα δώρο είναι τυλιγμένο μέσα σε χαρτί (που δεν έχει το λογότυπο του μαγαζιού, γιατί το είδα και αυτό) έχεις μια αγωνία. Τι μπορεί να είναι; Μήπως είναι αυτό; Μήπως είναι εκείνο; Ρε, το μέγεθος ταιριάζει, λες να θυμήθηκε πως ήθελα εκείνή την τσουγκράνα για να τα ξύνω; Τα παιδάκια (μερικές φορές τα παιδάκια μπορεί να είναι 1,80m αλλά αυτό δεν έχει σημασία) θα πάνε κάτω από το δέντρο, θα περιεργαστούν το πακέτο, θα γίνει ο σχετικός χαβαλές… Πώς να κρύψεις μέχρι την τελευταία στιγμή το περιεχόμενο του δώρου σου όταν η σακούλα “φωνάζει” πως μέσα της κρύβετε ένα ρούχο, ένα παιχνίδι, ένα οτιδήποτε;

Φυσικά, δεν είναι σε όλα τα καταστήματα έτσι. Πήγα σε ένα μεγάλο παιχνιδάδικο και αγόρασα ένα τηλεκατευθυνόμενο για τον ανιψιό μου. Το πακετάρισμα μου λέει η ταμίας είναι σε εκείνον τον πάγκο. Ωραία σκέφτομαι εγώ, επιτέλους και ένα μαγαζί που κάνει σωστό πακέτο. Παίρνει η κοπέλα το δώρο, παίρνει και χαρτί (δυστυχώς με το λογότυπο του καταστήματος) και αρχίζει να τυλίγει το δώρο. Η κοπέλα πρέπει να νόμιζε πως δουλεύει σε γυράδικο και τυλίγει σάντουιτς με γύρο! Δεν εξηγείται αλλιώς η κακοτεχνία της. Μου ήρθε να της πω, “κοπέλα μου αν είναι να το τυλίξεις λες και το τύλιξε χιμπαντζής, άστο καλύτερα”.

Το μέλλον των δώρων μάλλον διαγράφεται σκοτεινό. Σε λίγο καιρό στα δώρα που αγοράζεις θα αφαιρείται η τιμή (με τον δικό σου μαρκαδόρο) και θα τοποθετείται σε σακούλα που θα έχεις μαζί σου (αν έχεις κάνει ψώνια κάπου αλλού), ειδάλλως θα το παίρνεις στο χέρι. Ε, να μην είμαστε και υπερβολικοί, γιατί να το τυλίξεις αφού δεν θα μείνει για πάντα μέσα στο πακέτο;

Πλανήτης Αθήνα.

Αγαπημένο μου blog, Τρίτη πρωί, μουνταμάρα και βροχή. Το σιδερένιο πουλί υποτίθεται πως θα με πήγαινε 500km μακριά από το σπίτι μου. Κάποιο λάθος πρέπει να έγινε όμως και με προσγείωσε σε έναν πλανήτη όπου όλα είναι φαινομενικά ίδια . Πρέπει να με πήρε ο ύπνος γιατί δεν πήρα χαμπάρι τον χρόνο που πήρε για να φτάσουμε στον πλανήτη αυτόν.

Ο πλανήτης αυτός είναι πολύ περίεργος. Μας αντιγράφουν. Είναι ντυμένοι το ίδιο με μας, μιλάνε την ίδια γλώσσα με μας, ξέρουν μάλιστα και τα ίδια ανέκδοτα. Πλάκα έχει. Να φανταστείς, πέρασαν αρκετές ώρες για να καταλάβω πως κάτι δεν πάει καλά. “Ξύπνησα” πολύ απότομα μέσα σε ένα super market. Μετά τα meetings και τα βαρετά “νούμερα”, κατά την μεταφορά μου στο ξενοδοχείο, ο συνάδελφος μου, που είχε την καλοσύνη να με πάει μέχρι εκεί, μου ζήτησε να πάμε στο super market. Ήθελε λέει να αγοράσει 5 πράγματα για το σπίτι του. Αγαπητό μου blog, αλήθεια σου λέω, δεν ήξερα τι με περιμένει…

Για να παρκάρουμε, έπεσαν μερικά μπινελίκια. Χωρίς λόγο, έτσι απλά! Είπα να συνοδεύσω τον συνάδελφο μου στα ψώνια του. Μέγα λάθος. Εκεί μέσα ήταν λες και όλοι πήγαιναν σε fast forward. Ζαλίστηκα. Μια γριά, ετοιμόρροπη, έτρεχε με το καρότσι της σαν να έτρεχε σε rally. Μια άλλη κυρία, έβριζε έναν κύριο στο τμήμα με τα φρούτα και τα λαχανικά. “Να πας να γαμηθείς, είσαι μαλάκας, και τι μου πήρες ύφος γιατρού;” του έλεγε του φουκαρά. Ένας άλλος έτρεχε πίσω από την γυναίκα του για να την προλάβει, στα ταμία το fast forward κάποιος το είχε βάλει στο x2! Δεν άντεξα και βγήκα έξω να περιμένω. Δεν άργησε να έρθει η στιγμή όπου βρέθηκα ξανά στο αυτοκίνητο για να ξεπαρκάρουμε, έπεσαν πάλι μπινελίκια!

Το μόνο θετικό με τον πλανήτη αυτόν, είναι πως έκαναν λάθος μάλλον στην reception και μου έδωσαν την σουίτα του διευθυντή. Δεν λέω, καλή είναι, έχει και Jacuzzi να χαλαρώνεις μετά το super market!

Άνευ πλάκας, ο συνάδελφος μου έζησε για πολλά χρόνια σε πάρα πολλά μέρη στο εξωτερικό και μου έλεγε πως το άγχος της Αθήνας το συνάντησε, μόνο στην Νέα Υόρκη.

Fat girl.

Αφού λοιπόν ο fat boy πέθανε (κανείς ακόμη δεν εξιχνίασε τον φόνο), και αφού ξεπεράσαμε τον χαμό του, ήρθε ως αντικατάσταση του, η fat girl. Λίγο μικρότερη σε μέγεθος μιας και είναι κοριτσάκι και με καλύτερο χρώμα. Ζυγίζει (άδεια) 620γρ. και τρώει μέχρι στιγμής μόνο 2ευρά.

Σκοπός αυτή την φορά είναι ένα, να ξεπεράσω το ποσό των 1342 ευρώ που κατάφερε να χωνέψει ο fat boy. Για να το καταφέρω αυτό, αφού η fat girl είναι κάπως μικρότερη σε μέγεθος από τον fat boy θα την “ταΐσω” και μερικά χαρτονομίσματα. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι χαρτονομίσματα. Και μην ακούσω καμιά εξυπνάδα του στυλ “με τυνισιακά χαρτονομίσματα”!

Ελπίζω μόνο όταν φτάσει η ώρα του “φόνου”, να μην ταλαιπωρηθώ όσο ταλαιπωρήθηκα με την κατάθεση των κερμάτων του fat boy.Όταν πήγα να καταθέσω τα κέρματα των 1342 ευρώ στην τράπεζα, μου ζήτησαν για να κάνουν την κατάθεση, ειδάλλως θα έπαιρνα τα κέρματα πίσω, να κλείσω τον υπάρχοντα τραπεζικό λογαριασμό (ο οποίος δεν ήταν άδειος) και να μου ανοίξουν άλλον. Όλα αυτά για να “κλέψουν” τον λογαριασμό από το υποκατάστημα που είχα ανοίξει τον λογαριασμό (γαμώ τους στόχους μου και τα bonus μου γαμώ…)! ΈΛΕΟΣ δηλαδή. Το έκανα φυσικά, γιατί χρόνο δεν έχω για να τρέχω από κατάστημα σε κατάστημα να δω ποιος δεν θα είναι τόοοοσο απατεώνας ώστε να μην θέλει να κλέψει πελάτη από συνάδελφο του. Επειδή ο θεός αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη, την τελευταία “κίνηση” σε αυτήν την παρτίδα την είχα εγώ. Αυτό που δεν γνώριζαν από την τράπεζα, ήταν πως ο άνθρωπος που μου είχε πρώτ’ ανοίξει τον λογαριασμό, ήταν καρδιακή μου φίλη. Οπότε και λογικό ήταν να μην τους αφήσω να "κλέψουν" τον λογαριασμό. Τους άφησα να κάνουν την βρωμοδουλειά τους και μετά κάποια στιγμή που είχα χρόνο, πέρασα από την φίλη μου δίνοντας της πίσω τον λογαριασμό! Οι πουστιές σε μένα δεν περνάνε. Αν γουστάρω κάτι σε αυτή την ζωή, είναι οι άνθρωποι που είναι τίμιοι.

Τι λες ρε που δεν υπάρχει ο Αι Βασίλης.

Θυμήθηκα βλέποντας ένα (από τώρα, έλεος) στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο τα Χριστούγεννα που έκανα πιτσιρίκι. Με μία λέξη μπορώ να τα χαρακτηρίσω μαγικά.

Οικογενειακώς, κάθε χρόνο την “κάναμε” για την δεύτερη πατρίδα μας την Ελβετία και κάναμε εκεί τις γιορτές. Η πρωτοχρονιά δεν ήταν το ίδιο μαγική για εμάς τα πιτσιρίκια γιατί τα μεγάλα δώρα τα παίρναμε από τον Αι Βασίλη αυτοπροσώπως (ω ναι) στις 25. Όταν λέω αυτοπροσώπως από τον Αι Βασίλη το εννοώ! Οι οικογένεια πλήρωνε κάποιον να ντυθεί Αι Βασίλης και στις 12 αυτός ο κάποιος ερχόταν με τα δώρα (που φυσικά είχαν αγοράσει οι γονείς μας). Το ότι δεν έλειπε κανείς από τους “μεγάλους” δεν μας πονήρευε καθόλου για την αυθεντικότητα του μασκαρά! Φυσικά με το που έμπαινε στο σπίτι ο fake Αι Βασίλης γινόταν της μουρλής. Φανταστείτε καμιά δεκαριά τέρατα, γιατί τέρατα ήμασταν μικρά και πως δεν μας πούλησαν ακόμη απορώ, να ζητωκραυγάζουν και να περιμένουν με αγωνία τα δώρα τους.

Για να πάρεις το δώρο σου, έπρεπε να πεις ένα χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι ή ποίημα στον Αι Βασίλη. Αντιδραστικό μέλος της οικογένειας καθώς ήμουν, αρνιόμουν κατηγορηματικά να μάθω ένα χριστουγεννιάτικο ποίημα η τραγουδάκι, οπότε έλεγα πάντα ένα ποίημα που μου είχε μάθει η γιαγιά μου στα Ελληνικά και που φυσικά ουδεμία σχέση είχε με Χριστούγεννα! “Που να ξέρει το κορόιδο Ελληνικά” έλεγα από μέσα μου και του το τσαμπουνούσα!

Αλλά… ας αφήσω για λίγο τα Χριστούγεννα και ας μεταφερθώ σε κάποιο καλοκαίρι! Πρέπει να ήμουν περίπου 8 χρονών εκείνο το καλοκαίρι όταν η συζήτηση με την παρέα έφτασε και στον Αι Βασίλη. Πετάγεται ένας (τον θυμάμαι ακόμη τον ασχημομούρη) και λέει: Α, καλά… δεν υπάρχει Αι Βασίλης! Οι γονείς μας είναι που τα κάνουν όλα. Πετάγομαι και εγώ, με ύφος “τα ξέρω όλα και κάντε πέρα αυτόν τον καραγκιόζη” και του απαντάω: Τι λες ρε που δεν υπάρχει ο Αι Βασίλης!

Φυσικά ο διάλογος συνεχιστικέ για ώρα με ακράδαντη επιχειρηματολογία και από τις δυο μεριές. Η αλήθεια είναι πως απέτυχα να τον πείσω, όπως απέτυχε και αυτός (ναι για τον ασχημομούρη λέω) να με πείσει. Γύρισα σπίτι και εξιστόρησα στην μάνα μου γελώντας και μη μπορώντας να καταλάβω την βλακεία του φίλου μου που δεν καταλαβαίνει πως ο Αι Βασίλης υπάρχει! Την επόμενη χρονιά έμαθα την αλήθεια (και για όλα φταίει ο ασχημομούρης).

Τώρα, σειρά για μαγικά Χριστούγεννα έχουν τα ανιψάκια μου. Ωστόσο, fake Αι Βασίλης δεν έρχεται! Αυτό γιατί σήμερα, θεωρούν πως μπερδεύει τα παιδιά, δεν εμπιστεύονται τον ξένο που θα έρθει μέσα στο σπίτι κτλ κτλ. Κρίμα, γιατί αν και όντως πληγώνεσαι όταν μεγαλώνεις λίγο και μαθαίνεις την αλήθεια (ασχημομούρη θα σε βρω δεν θα σε βρω;) δεν παύει να είναι κομμάτι των παιδικών χρόνων που το νοιώθεις μαγικό ακόμη και μετά την αποκάλυψη της αλήθειας.