Είσαι για τα σίδερα. +[τρελό update]

Την προηγούμενη Τετάρτη βγήκα για ποτό με έναν φίλο μου. Αργότερα μας συνάντησε και μια φίλη μου. Η βραδιά κυλούσε όμορφα συζητώντας. Ο φίλος μου να λέει για μια γκόμενα που τον ταλαιπωρεί, εγώ να παραπονιέμαι για το 2008 που μου δείχνει τα δόντια του και με δαγκώνει ακόμη δεν γνωριστήκαμε. Την πρωτοχρονιά αντί να είμαι σε κανένα party, παρηγορούσα έναν φίλο μου που χώρισε, μετά από μερικές μέρες χώρισα και εγώ, το Playstation3 χάλασε, το πρόγραμμα της δουλειάς μου ακόμη δεν μπήκε το έτος έχει κάποιες καθυστερήσεις και γενικώς έβγαζα μια ξινίλα. Η φίλη μου μάλλον μας μούντζωνε από μέσα της και χαμογελούσε απ’ έξω της. Δεν λέω, το γέλιο μας πάντως το ρίξαμε.

Στο τέλος της βραδιάς, η φίλη μου προσφέρθηκε να με πάει σπίτι μιας και εγώ δεν είχα πάρει αυτοκίνητο [με τον γνωστό τρόπο, θα με πας σπίτι; Με το χαμόγελο της Colgate να αστράφτει]. Την ¨πλήρωσα¨ όμως ξεκολλώντας το ειδικό σήμα 07 από το παρμπρίζ της που δεν μπορούσε να το ξεκολλήσει και κολλώντας το 08 στην θέση του. Η φίλη μου με άφησε σε κεντρικό δρόμο, αφήνοντας με 100m από το σπίτι μου. Περνάω το δρόμο, και πέφτω πάνω σε μια 40άρα, κοντή, με γυαλιά, που κρατάει τσιγάρο στο χέρι και μοιάζει με καθηγήτρια αγγλικών σε δημόσιο σχολείο. Με πλησιάζει με γρήγορο βήμα, με κοιτάζει και μου λέει, ¨Έλληνας;¨, αυθόρμητα της απαντάω ¨ναι¨, και πάνω στο ναι το μυαλό μου κάνει καθυστερημένα ένα flashback πριν από πολλά χρόνια και σημάνει γενικό συναγερμό!

[Flashback]

πριν από μερικά χρόνια, σε ένα bar, πλησιάζει μια 40άρα, κοντή, με γυαλιά, που κρατάει τσιγάρο στο χέρι και μοιάζει με καθηγήτρια αγγλικών σε δημόσιο σχολείο έναν φίλο μου. Του συστήνετε και μιλάνε για μερικά λεπτά. Αυτή επιμένει πως το 1980τόσο… τα πίνανε μαζί σε ένα bar κάπου στην περαία. Μεθύσανε, κατουρούσανε στην παραλία και ξερνούσαν. Υπέροχη βραδιά! Από την πλευρά του ο φίλος μου, επέμενε πως το 1980τόσο ήταν 12 χρονών και πως αυτά που του λέει ξεπερνούν τα όρια φαντασίας. Εγώ γελάω και αυτή με ρωτάει ¨τι γελάς εσύ ρε μαλάκα;¨. Είχαμε περάσει πολύ ωραία εκείνο το βράδυ. Για να μην τα πολυλογώ, η τύπισσα έρχεται συχνά στο μαγαζί και καταφέρνει με την συμπεριφορά της στο αντρικό κοινό να φάει άκυρο από τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού και να της ζητήσει να μην ξαναέρθει στο μαγαζί!

Μετά το καθυστερημένο flashback, γιατί αν το είχα κάνει νωρίτερα δεν θα είχα απαντήσει καθόλου κάνοντας τον μουγκό, φτάνει σε απόσταση αναπνοής και με ρωτάει, ¨ξέρεις κανένα κολάδικο στην περιοχή;¨. Την κοιτάω στα μάτια και της λέω ¨όχι, δεν ξέρω κανένα κολάδικο στην περιοχή¨. Αν και η απάντηση μου ειλικρινής, δεν της πολυάρεσε. Πάω να φύγω και μου αρπάζει το μπράτσο. ¨Μη φέυγεις¨, μου λέει τρελαμένα. ¨πρέπει να φύγω¨ της απαντάω και τραβάω το μπράτσο μου βίαια από το χέρι της περπατώντας προς το σπίτι μου. Ούτε και αυτό πρέπει να της πολυάρεσε, γιατί μου είπε ¨γαμώ την παναγία σου¨ αλλά δεν γύρισα ούτε να την κοιτάξω.

Έτσι λοιπόν το 2008 μπήκε κάπως τρελά. Έχει και τις αλκυονίδες μέρες τώρα, νοιώθω σαν να μπήκε η άνοιξη. Είναι λίγο δύσκολο να περιγράψω πως αισθάνομαι την άνοιξη και τις αλκυονίδες μέρες. Σαν σε rave party στο απόγειο του ίσως. Σαν Ferrari με 300km στο κοντέρ και εκτός ελέγχου να κάνει τετακέ. Μου κάνανε και μια αποτυχημένη φάρσα στο τηλέφωνο για κάτι μπάμπουρες από την Αφρική. Δεν του βγήκε όμως του τυπά γιατί γελούσα. Άντε να δούμε τι άλλο θα συμβεί στους επόμενους 11 μήνες.

[τρελό update]

Τελικά στην γειτονιά μου έχει κολλάδικο!!! Και όχι μόνο έχει κολλάδικο αλλά είναι και απέναντι από το σημείο που μου την ¨έπεσε¨ η ¨φίλη¨ μου. Το ανακάλυψα τυχαία όταν επέστρεφα με τα πόδια σπίτι μου από εναλλακτική διαδρομή. Τελικά, όταν ψάχνεις για παρκάρισμα το μυαλό σου χάνει όλα τα υπόλοιπα της διαδρομής...

Αρκεί να πας σινεμά!

Κάποτε, τον 18ο αιώνα από τους πρώτους κανόνες καλής συμπεριφοράς, έλεγαν πως ¨καλό θα ήταν να μην φτύνουμε πάνω στο τραπέζι αλλά κάτω στο πάτωμα¨. Από τότε, πολλά έχουν αλλάξει. Περάσαμε σε στάδιο που αν κάποιος τολμήσει να φτύσει το φαγητό που τρώει σε κάποιο δείπνο θα τον πετάξουν με τις κλωτσιές έξω από το σπίτι όπου είναι καλεσμένος η από το εστιατόριο όπου και τόλμησε να συμπεριφερθεί έτσι. Η όχι;

Φαντάσου ένα πρώτο ραντεβού. Η ένα δεύτερο δεν έχει σημασία. Φαντάσου πως πας σε ένα όμορφο και προσεγμένο εστιατόριο με την-τον ενδιαφερόμενη-ο. Η ατμόσφαιρα είναι ρομαντική, το φαγητό υπέροχο, το κρασί που διάλεξες ακόμη καλύτερο και εκεί που μασουλάς και χαϊδεύεις τον ουρανίσκο σου με τις λεπτεπίλεπτες γεύσεις, μιλώντας για τον Μότσαρτ η για τις επιτυχίες του Πασχάλη στο αντίθετο φύλο, ξαφνικά βλέπεις την-τον ενδιαφερόμενη-ο να φτύνει ένα κομμάτι κρέας από το στόμα του στο πάτωμα. Η-ο ενδιαφερόμενη-ος μετά από αυτό συνεχίζει να μασουλάει και να συζητάει αμέριμνή-ος. Φανταστείτε τώρα ένα κάπως light ραντεβού στο σινεμά. Εισιτήρια κλεισμένα η αγορασμένα από πριν. Smart casual ντυσιματάκι γιατί θα επακολουθήσει και ποτάκι αν όλα πάνε καλά… Το ποπ κορν ανά χείρας και ξεκινάει η ταινία. Φαντασίωση τέλος.

Είμαι σίγουρος 100%, πως στην πρώτη περίπτωση, ούτε ένας από εσάς δεν θα ανεχόταν αυτή την συμπεριφορά. Μερικοί θα διαλέγατε να φύγετε στην στιγμή και άλλοι θα περιμένατε να τελειώσει η βραδιά για να διαγράψετε από την μνήμη του κινητού σας αλλά και του μυαλού σας το ζώο που βγάλατε ραντεβού. Στην δεύτερη περίπτωση όμως, όπου τα φώτα είναι κλειστά και όλοι είναι συγκεντρωμένοι στην ταινία και όχι στο τι μασουλάει ο κάθε ένας έρχεται η τραγική διαπίστωση πως το 90% των θεατών είναι ζώα! Και όχι μόνο είναι ζώα αλλά ανεχόμαστε και την συμπεριφορά αυτή. Το συμπέρασμα το βγάζω από την απογοητευτική εικόνα που έχει η αίθουσα μετά το τέλος της ταινίας. Τα μισά ποπ κορν είναι στο πάτωμα και στις καρέκλες. Τα τελειωμένα αναψυκτικά και νεράκια παρατημένα στο μπράτσο της καρέκλας η πεταμένα στο πάτωμα. Την εικόνα δεν χρειάζεται να σας την δείξω, όλοι σας έχετε πάει σινεμά.

Κλείνοντας, έχω μια ερώτηση. Πόσο μακριά ήμαστε από το ¨καλό θα ήταν να μην φτύνουμε πάνω στο τραπέζι αλλά κάτω στο πάτωμα¨, δεδομένου πως όταν κλείνουν τα φώτα και κανείς δεν κοιτάζει εξακολουθούμε να ¨φτύνουμε¨ κάτω στο πάτωμα;