Παραλογίζομαι (;)

Το καλοκαίρι είναι εδώ. Ο ήλιος ανατέλλει νωρίς, δύει αργά, μας κάνει την χάρη να είναι ζεστός και δυνατός για να μπορούν τα κορίτσια να κυκλοφορούν σχεδόν γυμνά στον δρόμο, το βράδυ απολαμβάνεις το ποτάκι σου έξω δίπλα στην θάλασσα ενώ το αεράκι σου χαϊδεύει τα μαλλιά, ο κόσμος δείχνει φιλικότερος, το σπίτι υπάρχει για να κάνεις μπάνιο να αλλάξεις, ίσως να κοιμηθείς λίγο και ανυπομονείς να έρθει το σαββατοκύριακο για να πας στην θάλασσα, με λίγα λόγια το καλοκαίρι είναι εδώ.

Φέτος το τρίμηνο Ιούνιο, Ιούλιο, Αύγουστο, θα έχουμε στην διάθεση μας 13 (ολόκληρα) σαββατοκύριακα για να πάμε στην θάλασσα. 13 Σαββατοκύριακα, μας κάνουν 26 μέρες βατραχοπέδιλα, μάσκες, αντηλιακά και mohito δίπλα στο κύμα. Θεωρητικά όλα αυτά γιατί τώρα πρέπει να αρχίσει η αφαίρεση! Γιατί μαζί με το καλοκαίρι, για έναν εντελώς παράλογο λόγο αρχίζουν οι κοινωνικές υποχρεώσεις! 2 βαφτίσια*, 2 γάμοι*, 3 μέρες που θα κάνει σκατόκαιρο*, 1 μέρα που θα έχεις δουλειά που δεν μπορείς να την κάνεις μεσοβδόμαδα, οι γυναίκες παρακαλώ να υπολογίσουν και 3* μέρες που θα τους φάει η περίοδος… τι μένει; Ψίχουλα!

Υποπτεύομαι πως όλα άρχισαν πριν από πολλά πολλά χρόνια όπου κάποιος παντρεύτηκε μια Κυριακή στα μέσα του καλοκαιριού! Οι φίλοι του, καμιά δεκαριά στο σύνολο, που ήθελαν να πάνε στην θάλασσα του είπαν ¨θα δεις εσύ¨ με νόημα και τον εκδικήθηκαν τα επόμενα 2 χρόνια όπου και παντρεύτηκαν όλοι με την σειρά τους σαββατοκύριακο παρά σαββατοκύριακο τα καλοκαίρια παίρνοντας και λίγο από Σεπτέμβριο για extra σπάσιμο. Μετά, το πήραν προσωπικά και κάποιοι συγγενείς, βάλθηκαν να εκδικηθούν κάποιους που δεν τους πήρε καθόλου η ¨μπάλα¨ και από τότε έγινε αχταρμάς το πράγμα.

Προτείνω λοιπόν αλλαγές για το καλό του κοινωνικού συνόλου:

Απαγορεύονται κατά τους καλοκαιρινούς μήνες οι βαφτίσεις και οι γάμοι τα σαββατοκύριακα. Όλα τα μυστήρια, θα πραγματοποιούνται μεσοβδόμαδα. Οι δημόσιες υπηρεσίες αλλά και οι επιχειρήσεις ιδιωτικών συμφερόντων θα είναι υποχρεωμένες να παρέχουν άδεια στους εργαζόμενους – καλεσμένους, με την επίδειξη και μόνο του προσκλητηρίου. Σε περίπτωση που η παρουσία του εργαζόμενου – καλεσμένου θεωρείτε απαραίτητη και στο γλέντι που ακολουθεί μετά το μυστήριο μπορεί να προσέλθει στην δουλειά του μετά τις 12:00 μμ*. χωρίς κυρώσεις και χωρίς μεταβολές στον μηνιαίο μισθό.

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες καλά θα κάνετε να το δείτε χαλαρά το πράγμα γιατί από την πίεση κάνετε κακό στον εαυτό σας, άρα το μέτρο σας κάνει καλό.


*το λιγότερο.

Εκ της διευθύνσεως του blog,
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.

Hello again!

Είπα να κάνω διακοπές από το blogging για λίγο. Αυτό το λίγο πέρασε και είπα να αρχίσω να γράφω πάλι. Οι λόγοι που με οδήγησαν στο να σταματήσω να γράφω ήταν αρκετοί. Ένας από αυτούς, ήταν πως το post που έγραψα εδώ και πάρα πολύ καιρό στοιχειώνοντας το desktop μου, έβγαζε μια πίκρα. Προσπάθησα να το γράψω ξανά, με άλλα λόγια, προσθέτοντας και αφαιρώντας παραγράφους. Το αποτέλεσμα έβγαινε το ίδιο πικρό. Δεν έπρεπε να κάνω post αυτό το κείμενο. Δεν το έκανα και δεν θα το κάνω.

Θα μου πείτε ίσως, πως εφόσον είναι δικό μου το blog και ό,τι θέλω γράφω, έπρεπε να το postάρω. Όμως δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα. Ήταν πολύ προσωπικά αυτά που θα έλεγα. Θα απευθυνόμουν σε πρόσωπα που αγαπώ πολύ και για πράγματα που δεν θα είχαν κανένα νόημα (ίσως) για εκείνα πια. Δεν ξέρω γιατί επιλέγω πάντα να μην μιλάω όταν κάτι είναι σημαντικό για μένα. Ίσως γιατί ξέρω πως οι άνθρωποι επιλέγουν πριν τους δοθεί η δυνατότητα να επιλέξουν. Ίσως γιατί είμαι ξεροκέφαλος και αν ήμουν ινδιάνος θα μ’ έλεγαν ¨το ξερό κεφάλι¨. Πολλά τα ίσως… και δεν μου αρέσουν τα ίσως. Σημασία έχει πως αποφάσισα να τερματίσω το mini break από το γράψιμο και να επανέλθω.

Σε όλο αυτό το διάστημα έγιναν πολλά απίθανα πράγματα. Μέσα σε όλα, το ΣΚ που μας πέρασε κατέβηκα στην πρωτεύουσα για τον γάμο της χρονιάς! Τα είχε όλα ο γάμος, ο γαμπρός φορούσε προπέλα, η νύφη πανέμορφη, ο παπάς τα είπε όλα (έξω καθόμουν παιδιά δεν έχω ιδέα), έκλεψα ένα περίεργο φως που είχε ο εικονολήπτης που έμοιαζε με μικρόφωνο και έκανα πως τραγουδάω πάνω σε σκηνή στο προαύλιο της εκκλησίας, κορόιδεψα μερικούς καλεσμένους, έμαθα πως οι κατσαρίδες μπορούν και μετρούν ανάποδα, είδα γνωστούς και φίλους… πέρασα super.

Πέρασα πολύ όμορφα και μαζί με αυτό συνειδητοποίησα πως σε μια πόλη τόσο εχθρική όσο φαντάζει η Αθήνα, αν έχεις καλούς φίλους δεν σε νοιάζει τίποτα. Τολμώ να πω πως ναι θα μετακόμιζα στην Αθήνα. Υπό όρους φυσικά αλλά αυτό αλλάζει παντελώς τα μέχρι τώρα δεδομένα μου. Μπορεί να φταίνε τα jack στο pecora negro…


Υγ. ημερομηνία λήξης έχουν μόνο τα προϊόντα του super market, τα συναισθήματα ποτέ.