Εγκαταλείποντας την Θεσσαλονίκη.

Όπως έχω πει πολλές φορές ο Σεπτέμβριος είναι για μένα η αρχή του χρόνου. Οι μεγάλες αλλαγές γίνονται τότε. Έτσι, όπως είναι κατανοητό και από τον τίτλο του post μετακομίζω. Μέχρι το τέλος του μήνα θα έχω αλλάξει σπίτι. Υπήρχε στην άκρη του μυαλού μου το σενάριο αλλά δεν το είχα προσχεδιάσει για τώρα. Απλά έτυχε να βρεθεί μια ευκαιρία και την άρπαξα. Η αλήθεια είναι πως δεν εγκαταλείπω μόνο το σπίτι μου αλλά εγκαταλείπω και την Θεσσαλονίκη*!

Το πρόγραμμα των τελευταίων ημερών, δεν είναι εξαντλητικό, είναι απλώς πιεστικό. Στις 26-27-28, δηλαδή το τελευταίο σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη όπου κανονικά θα έπρεπε να μαζεύω τα πράγματα μου και να μετακομίζω, εγώ θα είμαι στην Αθήνα για χαβαλέ. Αυτό, ήταν κανονισμένο και δεν υπάρχει περίπτωση να αναβληθεί. Πράγμα που σημαίνει πως ο χρόνος που απομένει είναι λίγος. Δεν έχω και πάρα πολλά πράγματα να μαζέψω αλλά θα χρειαστώ σίγουρα μεταφορική. Από την μια μεριά, σκέφτομαι πως ίσως θα ήταν καλύτερο απλά να πουλήσω τα έπιπλα στον καινούργιο που θα έρθει (αν αυτό είναι δυνατό) αλλά 1. Απομένουν λιγότερο από 15 μέρες και μειώνω τις πιθανότητες και 2. ποιος τρέχει πάλι να διαλέγει έπιπλα;

Δεν μετακομίζω σε άλλη πόλη. Απλά μετακομίζω λίγο πιο έξω. Οι λόγοι που βγαίνω εκτός Θεσσαλονίκης είναι αρκετοί και όλοι έχουν να κάνουν με την ποιότητα ζωής. Να δώσω μερικά παραδείγματα, στην πολυκατοικία που μένω τώρα, 30ετίας, οι τοίχοι είναι σαν τσιγαρόχαρτα. Κλάνει ο γείτονας και νομίζω πως ήρθε σπίτι μου να το κάνει για να μην βρωμίσει το δικό του. Το παρκάρισμα όπως έχω ξαναπεί είναι δύσκολο και πρέπει να κάνεις συχνά θυσίες στην θεά του παρκαρίσματος για να μπορείς να βρεις μια θέση. Την άνοιξη και το καλοκαίρι δεν μπορώ να χαρώ το μπαλκόνι μου γιατί είμαι αναγκασμένος να το “μοιράζομαι” με τους γείτονες. Όχι μόνο το μπαλκόνι μου αλλά και τις συζητήσεις μου. Το σπίτι, σαν σπίτι, έχει κάποιες ιδιαιτερότητες κάνοντας τον κατάλογο με τα μείον μακρύ.

Από την άλλη μεριά, βγαίνοντας λίγο πιο έξω, όχι πολύ μακριά, κάτι λιγότερο από τέταρτο με το αυτοκίνητο, τα πράγματα είναι για μένα ιδανικά. Το παρκάρισμα 24 ώρες το 24ωρο είναι εύκολο. Ο ήλιος θα χτυπάει την βεράντα μου καθ’ όλη την διάρκεια της μέρας και θα μπορώ να την απολαύσω άνοιξη και καλοκαίρι χωρίς να την μοιράζομαι με κανέναν. Θα μπορώ να διαβάζω τα blogs με θέα το πράσινο και τα λουλούδια και τις κρύες βραδιές του χειμώνα, θα μαζευόμαστε φίλοι και θα ανάβουμε το τζάκι. Μέσα στο μυαλό μου, όλα μου φαίνονται ωραία, άλλα όπως λέει και ο σοφός λαός, η νεκροψία θα δείξει!

Το ξέρω πως έχω “χαθεί” αλλά ευελπιστώ πως αυτό θα αλλάξει πολύ σύντομα.


*Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες η Θεσσαλονίκη είναι στο top 10 των ποιο μολυσμένων πόλεων της Ευρώπης. Κατέχει την Νο1 θέση αν με πληροφόρησαν σωστά!

Το κεφάλι μέσα!

Μετά από ένα μήνα διακοπές, όλα φαίνονται κάπως διαφορετικά. 3 εβδομάδες στα νερά της Χαλκιδικής και 1 (η τελευταία) στα νερά της Ρόδου. Επέστρεψα Θεσσαλονίκη μόνο 2 φορές. Η πρώτη ήταν για να πληρώσω λογαριασμούς που θα περίμεναν στο γραμματοκιβώτιο και η δεύτερη για να ετοιμάσω βαλίτσα και να φύγω για Ρόδο.

Το αρχικό σοκ το έπαθα μόλις μπήκα στο αεροπλάνο της επιστροφής. Που πάω τώρα; Είναι ανάγκη να φύγω; Είμαι αχάριστος, η όλοι θα ένοιωθαν έτσι; Και το επόμενο πράγμα που έγινε, σαν να πέρασαν μόνο δευτερόλεπτα, το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Δεν έχει και πολύ νόημα να μιλήσω για την Χαλκιδική και την Ρόδο. Φαντάζομαι οι περισσότεροι από εσάς έχουν πάει και όσοι δεν έχουν πάει μπορούν να διαβάσουν άπειρα στο internet.

Αυτό που δεν θα βρείτε στο internet (μάλλον) είναι που παίζει η καλή η “μπάλα”! Το ξενοδοχείο μας ήταν στο Φαλιράκι. Εάν δεν είστε 18 και αν το target group δεν είναι μεθυσμένες αγγλίδες που σε κοιτάνε και λένε “oh my god I need a shot right now” παραπατώντας, τότε ξεχάστε το Φαλιράκι. Παραλίγο να την πατήσω με μια Αγγλιδούλα που λίγο πριν πάω να της μιλήσω άρχισε να ξερνάει μέσα στο τασάκι! Οπότε αν θέλει κανείς να αποφεύγει τα ξερατά πάει στην πόλη της Ρόδου, στην παλιά πόλη όπου τα πράγματα είναι νορμάλ και όμορφα. Να αναφέρω ενδεικτικά πως οι ομάδες που παίζουν “μπάλα” είναι η Ολλανδία και η Σουηδία (και παίζουν απίστευτη “μπάλα”). Ακολουθεί η Γερμανία και τέλος η Αγγλία. Η Αγγλία θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα αλλά…

Αύριο Δευτεριάτικα πετάω πάλι για Αθήνα. Ταξιδάκι αυθημερόν. Μπαίνω τουλάχιστον σιγά σιγά στο λούκι. Δεν έχω ιδέα τι θα τους πω αύριο στο meeting. Μάλλον για “μπάλα” θα μιλάμε… Την πέφτω για ύπνο γιατί δεν με βλέπω να σηκώνομαι το πρωί.

Ps. Ρε τι άτομα είστε εσείς; Μπήκα στο google reader και μου λέει πως πρέπει να διαβάσω 300+ post σας! Τρελαθήκατε ρε καλοκαιριάτικα; Από αύριο (ε να συνέλθω πρώτα) θα σας επισκεφτώ.