Crazy world, crazy town, crazy people…

Πριν από 2 χρόνια περίπου, μου συνέβη ένα περιστατικό απείρου κάλους και γέλιου με έναν από τους κλασικούς τρελούς που κυκλοφορούν στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Αλλά, ας πάρω τα πράγματα από την αρχή.

Για κάποιο λόγο, δεν θυμάμαι, κατέβηκα στο κέντρο μαζί με τον συνάδελφο και φίλο μου τον Χρήστο. Δεν πήρα εγώ αυτοκίνητο αλλά ο Χρήστος. Κατεβήκαμε στο κέντρο λοιπόν, κάναμε τις δουλείες μας, τελειώσαμε και κατά το μεσημεράκι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε προς το γραφείο. Όλα normal στην πόλη, η κίνηση στο αποκορύφωμα, κόσμος παντού, μιας και ο καιρός ήταν πολύ καλός, τα λεωφορεία φίσκα, κτλ. Κτλ. Ξεπαρκάραμε, μπήκαμε σε έναν δρόμο όπου και θα μας έβγαζε στην Εγνατία με κατεύθυνση την έκθεση και περιμέναμε με ανυπομονησία να ανάψει το πράσινο φανάρι. Τα ακόλουθα, είναι ζήτημα αν κράτησαν πάνω από 15 δευτερόλεπτα. Εκεί λοιπόν που περιμένουμε ήσυχοι ακούγοντας μουσικούλα και χαζεύοντας δεξιά και αριστερά μέχρι να ανάψει το πράσινο, ξαφνικά, από το παράθυρο του συνοδηγού, εκεί που καθόμουν εγώ δηλαδή, βάζει το πρόσωπο του ένας τύπος! Αρπάζει την γραβάτα μου και κουνώντας την πάνω κάτω αρχίζει και φωνάζει: Κουστουμάκι; Γραβατούλα; Γαμάμε; Γαμάμε; Αστραπιαία του αρπάζω το χέρι και του το σφίγγω με δύναμη. Το αποτέλεσμα άμεσο, Τρομάζει ο παλαβός και αφήνει την γραβάτα μου! Φεύγει από το παράθυρο και πάει στο μπροστινό τμήμα του αυτοκινήτου όπου και αρχίζει να επιδίδεται σε σεξουαλική άσκηση του κάμα σούτρα με το καπό! Κορναρίσματα, φωνές, γέλια κακό, τελικά αφού βαρέθηκε την καινούργια του ερωμένη, μας άφησε να φύγουμε. Απώλεια του σκηνικού ένας μεγάλος λεκές στην γραβάτα μου! Ευτυχώς ο λεκές δεν έμεινε.

Μετά από Κανά 8μηνο, το σκηνικό είναι παρόμοιο, είμαι πάλι με τον Χρήστο στην αγορά, πάλι στο αυτοκίνητο του συνοδηγός, πάλι μεσημέρι, κόσμος, χαμός, ζεστός καιρός, τα παράθυρα ανοιχτά, μουσικούλα να χαλαρώσουμε… περιμένουμε το φανάρι να γίνει πράσινο… Ξαφνικά, ο Χρήστος με απίστευτη γρηγοράδα, κλειδώνει παράθυρα και πόρτες! Μόλις που πρόλαβε το παράθυρο να κλείσει και ο ίδιος τρελός που γράπωσε την γραβάτα μου την προηγούμενη φορά, τράκαρε τα χέρια του στο κλειστό παράθυρο από την μεριά του Χρήστου. Για ακόμη μια φορά μας έπιασε το γέλιο. Το απίστευτο είναι πως γελούσε και ο τρελός. Μας κουνούσε το κεφάλι με νόημα σαν να μας έλεγε “γλιτώσατε αυτή την φορά, αλλά θα σας πετύχω σε άλλη φάση”. Ο Χρήστος κλείδωσε πόρτες και παράθυρα γιατί τον είδε από το καθρεφτάκι να τρέχει προς το μέρος μας σαν σίφουνας. Μας θυμότανε μάλλον από την προηγούμενη φορά!

Σήμερα “έπεσα” πάλι πάνω του! Αυτή την φορά χωρίς τον Χρήστο. Ξέχασα κάτι από το αυτοκίνητο μου και επέστρεφα σε αυτό για να το πάρω. Περπατούσα αμέριμνος στην Σβόλου, όπου και πάλι στο ξαφνικό, να ‘τος ο “φίλος” μας από τα παλιά, μου την πέφτει κανονικά.
- ΠΑΟΚαρα ε;
Δεν απαντάω, κάνω τον κινέζο! Βλέπει πως δεν ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα του για αθλητικού περιεχομένου συζήτηση και το παίρνει από την αρχή το πράγμα. Τρέχει μερικά μέτρα μπροστά και μου στήνει καρτέρι. Μόλις τον φτάνω μου αρχίζει τον πρόλογο.
- Γιατί έχει κόκκινο η γραβάτα σου;
Δεν απαντώ αλλά σκέφτομαι : Έπρεπε να φορέσω την αγαπημένη μου γραβάτα σήμερα; Μπρος εγώ, πίσω εκείνος. Ευτυχώς το αυτοκίνητο μου είναι στα 10 μέτρα και δεν αργώ να το φτάσω. Φτάνω, ανοίγω το πορτ μπαγκάζ πάει να μπει μέσα! Του φωνάζω και κάνει λίγο πιο πίσω. Κλείνω το πορτ μπαγκαζ, και ανοίγω την πόρτα του οδηγού. Μπαίνω μέσα, κλείνω, αφήνω την τσάντα μου στο κάθισμα του συνοδηγού, και ο φίλος μου ανοίγει την πόρτα του οδηγού! Γυρίζω απότομα και την ξανά κλείνει. Μου κάνει νόημα : OK!!! Έκλεισε καλά τώρα! Φυσικά η επόμενη κίνηση μου ήταν να κλειδώσω γιατί τα επόμενα σχέδια του μπορεί και να ήταν να τον πάω βόλτα ενώ συζητάμε τα του ΠΑΟΚ! Μιλάω στο τηλέφωνο Κανά 5λεπτό αλλά ο φίλος μου, εκεί, μπάστακας. Δεν το κουνάει ρούπι. Κάνει μερικές σβούρες γύρω από το αυτοκίνητο, μου κάνει μερικά κομπλιμέντα για το αυτοκίνητο, γράφει πάνω στο βρόμικο παρμπρίζ, τι άλλο; ΠΑΟΚ και αποφασίζει να μου κάνει και μερικές υποδείξεις για το πώς πρέπει να φοράω το σακάκι μου! Αν και ακίνδυνος ο “φίλος” μου, δεν ήθελα να το διακινδυνέψω. Δεν ήθελα ούτε να βάλω τις φωνές σε κάποιον που δεν είναι καλά στο μυαλό του αλλά δεν ήθελα ούτε και να λερώσω την γραβάτα μου!!! Η λύση απλή, περίμενα να βαρεθεί και να φύγει. Με την ευκαιρία έκανα και τα τηλεφωνήματα μου, χαλάρωσα λίγο, αλλά ο “φίλος” μου δεν πτοήθηκε από το τεταρτάκι που πέρασε. Εκεί, πιστός στην φιλία μας και στους αδιευκρίνιστους σκοπούς του. Την λύση τελικά έδωσε η δημοτική αστυνομία. Μόλις τους είδε που πλησίαζαν, μου έκάνε νόημα πως πρέπει να φύγω γιατί αλλιώς θα με γράψουν. Άσχετα αν μπροστά του ακριβώς, έχω αραδιασμένα πάνω στο ταμπλό τα καρτελάκια του δήμου Θεσσαλονίκης από το περίπτερο, που μου επιτρέπουν την στάθμευση για πολλές ώρες ακόμη!!! Όταν λοιπόν η δημοτική αστυνομία έφτασε και σε μας, αυτός βλέποντας την αδράνεια μου αποφάσισε πως αφού εγώ δεν θέλω να σωθώ από το ανελέητο “γράψιμο” πρέπει να σώσει τους άλλους που είναι παρκαρισμένοι λίγο ποιο κάτω με alarm! Έφυγε λοιπόν τρέχοντας να προειδοποιήσει τον πρώτο οδηγό που ήταν στην σειρά με τα παρκαρισμένα που είχαν αναμμένα τα alarm. Άρπαξα και ‘γω την ευκαιρία λοιπόν και αφού πήρα αυτό που ήθελα από το πορτ μπαγκαζ, την κοπάνησα με ελαφρά πηδηματάκια!