Το σάντουιτς που με απείλησε.

Σήμερα το πρωί στις 8, με το καλημέρα σας δηλαδή, είχα κλεισμένο ραντεβού για το προκαθορισμένο service του αυτοκινήτου. Μίλησα με τον υπεύθυνο, του είπα 2-3 πραγματάκια που θέλω να τσεκάρει και την κοπάνησα με ελαφρά πηδηματάκια στην αίθουσα αναμονής.

Η αίθουσα αναμονής ήταν παγωμένη! Περίμενα πως το service θα τελειώσει το πολύ σε 30 λεπτά, αλλά τελικά περίμενα μέσα στο κρύο 2 ώρες και 15 λεπτά! Η αίθουσα αναμονής, για να σας περιγράψω λίγο αυτή την τόσο φιλόξενη αίθουσα, ήταν εφοδιασμένη με μια tv, που ήταν συντονισμένη στο ΣΚΑΪ και τρία αυτόματα μηχανήματα εκ των οποίων το ένα ήταν εφοδιασμένο με ένα τελευταίο σάντουιτς. Με το που με πήρε χαμπάρι το σάντουιτς άρχισε να φωνάζει: ¨εμένα θα πάρεις, εμένα θα πάρεις…¨! Όσο για τον φωτισμό της αίθουσας λέω να αφήσω τις λεπτομέρειες καλύτερα και να αρκεστώ να πω απλά πως ήταν καταθλιπτικός.

Όσο η ώρα περνούσε και όσο το κρύο δυνάμωνε, η tv έδειχνε κάτι αποτυχημένους που για να κάνουν party, έπαιρναν οδηγίες από μια εξίσου αποτυχημένη party συντονίστρια! Έφτασαν και στο φαγητό, τίποτα σπουδαίο, μην φανταστείτε (οι έλληνες αυτά τα θα τα είχαν στην ξεφτίλα για το χαβαλέ πρώτο πιάτο), αλλά σίγουρα καλύτερο από το σάντουιτς του αυτόματου πωλητή που εξακολουθούσε να φωνάζει ¨εμένα θα πάρεις, εμένα θα πάρεις…¨.

Με το που τελειώνει η αποτυχημένη εκπομπή, αρχίζει αμέσως μια άλλη, που σκοπό της είχε να με κάνει να αγοράσω το σάντουιτς του αυτόματου πωλητή! Ήταν μια κυρία που έφτιάχνε σάλτσα pesto με μανιτάρια και άλλα καλούδια τα οποία τα κοπάνιζε σε ψημένο ψωμάκι! Και αφού τελείωσε, έφαγε και μια φέτα να μας αποδείξει πως είναι πεντανόστιμο. Το σάντουιτς του αυτόματου πωλητή εντωμεταξύ εξακολουθούσε να με φωνάζει ακάθεκτο ¨εμένα θα πάρεις, εμένα θα πάρεις…¨.

Το κρύο είχε αρχίσει να μου την δίνει στα νεύρα, το ίδιο και η κυρία που δεν σταμάτησε στο ψημένο ψωμί με την σάλτσα pesto και συνέχιζε να δείχνει την παρασκευή μιας ακόμη λιχουδιάς. Κάπου στο ενδιάμεσο του βασανιστηρίου κρύο-πέινα-μαγικό σάντουιτς που μιλάει, είχε έρθει και είχε βολευτεί στον καναπέ, ένας ακόμη δύστυχος που περίμενε να τελειώσει το service του αυτοκινήτου του. Παρακολουθούσε την εκπομπή με προσήλωση και ύφος λες και του εξηγούσαν ανώτερα μαθηματικά. Το σάντουιτς, εξακολουθούσε να με φωνάζει, αλλά αυτή την φορά με μια αγριάδα που όμοια της δεν είχα ξαναδεί σε σάντουιτς ¨εμένα θα πάρεις ρε…¨!

Η ώρα περνούσε και άρχισα να φοβάμαι πως οι μηχανικοί με είχαν ξεχάσει η απλώς περίμεναν τελικά να υποκύψω στην αγορά του σάντουιτς. Αποφάσισα να δράσω! Σηκώθηκα και πήγα να δω που βρίσκονται οι εργασίες. ¨Ε, που πας; Εμένα θα πάρεις¨ φώναξε το σάντουιτς με την αγριοφωνάρα του καθώς περνούσα δίπλα από τον αυτόματο πωλητή για να περάσω έξω. Μπαίνοντας στο συνεργείο εντόπισα το αυτοκίνητο μου ανεβασμένο σε μια ράμπα. Οι εργασίες δεν είχαν τελειώσει ακόμη! Μπήκα ξανά μέσα στην παγωμένη αίθουσα αναμονής και καθώς περνούσα δίπλα από τον αυτόματο πωλητή το σάντουιτς γέλασε χαιρέκακα και είπε:

- Ρε συ, δεν καταλαβαίνεις; Αν δεν με πάρεις αυτοκίνητο γιοκ!
- Μα…
- Τι μα και ξε μα ρε; Εμένα θα πάρεις!
- Μα…
- Σκασμός, βάλε τα φράγκα στην σχισμή πάτα το F7 και τσάκωσε με!
- Μα…
- Τώρα σου λέω!

Κώλωσα! Φοβήθηκα μήπως τελικά οι απειλές του έχουν κάποια βάση και δεν πάρω πίσω το αυτοκίνητο μου. Και τι θα κάνω χωρίς αυτοκίνητο; Κατάφερα και ψέλλισα ένα ¨κάθαρμα¨ καθώς υπέκυπτα στις απειλές του σάντουιτς…

Αυτήν ακριβώς την ιστορία είπα στην ζυγαριά μου σήμερα το απόγευμα όταν ανέβηκα επάνω της για να δω αν έχασα κανένα γραμμάριο από αυτά που έβαλα στις γιορτές, αλλά αλήθεια σας λέω δεν πίστεψε λέξη και δεν μου ¨έκοψε¨ τίποτα! ¨Στο διάολο και συ…¨ είπα έτσι σκληρός και ατρόμητος που είμαι και κατέβηκα από πάνω της.