Τι λες ρε που δεν υπάρχει ο Αι Βασίλης.

Θυμήθηκα βλέποντας ένα (από τώρα, έλεος) στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο τα Χριστούγεννα που έκανα πιτσιρίκι. Με μία λέξη μπορώ να τα χαρακτηρίσω μαγικά.

Οικογενειακώς, κάθε χρόνο την “κάναμε” για την δεύτερη πατρίδα μας την Ελβετία και κάναμε εκεί τις γιορτές. Η πρωτοχρονιά δεν ήταν το ίδιο μαγική για εμάς τα πιτσιρίκια γιατί τα μεγάλα δώρα τα παίρναμε από τον Αι Βασίλη αυτοπροσώπως (ω ναι) στις 25. Όταν λέω αυτοπροσώπως από τον Αι Βασίλη το εννοώ! Οι οικογένεια πλήρωνε κάποιον να ντυθεί Αι Βασίλης και στις 12 αυτός ο κάποιος ερχόταν με τα δώρα (που φυσικά είχαν αγοράσει οι γονείς μας). Το ότι δεν έλειπε κανείς από τους “μεγάλους” δεν μας πονήρευε καθόλου για την αυθεντικότητα του μασκαρά! Φυσικά με το που έμπαινε στο σπίτι ο fake Αι Βασίλης γινόταν της μουρλής. Φανταστείτε καμιά δεκαριά τέρατα, γιατί τέρατα ήμασταν μικρά και πως δεν μας πούλησαν ακόμη απορώ, να ζητωκραυγάζουν και να περιμένουν με αγωνία τα δώρα τους.

Για να πάρεις το δώρο σου, έπρεπε να πεις ένα χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι ή ποίημα στον Αι Βασίλη. Αντιδραστικό μέλος της οικογένειας καθώς ήμουν, αρνιόμουν κατηγορηματικά να μάθω ένα χριστουγεννιάτικο ποίημα η τραγουδάκι, οπότε έλεγα πάντα ένα ποίημα που μου είχε μάθει η γιαγιά μου στα Ελληνικά και που φυσικά ουδεμία σχέση είχε με Χριστούγεννα! “Που να ξέρει το κορόιδο Ελληνικά” έλεγα από μέσα μου και του το τσαμπουνούσα!

Αλλά… ας αφήσω για λίγο τα Χριστούγεννα και ας μεταφερθώ σε κάποιο καλοκαίρι! Πρέπει να ήμουν περίπου 8 χρονών εκείνο το καλοκαίρι όταν η συζήτηση με την παρέα έφτασε και στον Αι Βασίλη. Πετάγεται ένας (τον θυμάμαι ακόμη τον ασχημομούρη) και λέει: Α, καλά… δεν υπάρχει Αι Βασίλης! Οι γονείς μας είναι που τα κάνουν όλα. Πετάγομαι και εγώ, με ύφος “τα ξέρω όλα και κάντε πέρα αυτόν τον καραγκιόζη” και του απαντάω: Τι λες ρε που δεν υπάρχει ο Αι Βασίλης!

Φυσικά ο διάλογος συνεχιστικέ για ώρα με ακράδαντη επιχειρηματολογία και από τις δυο μεριές. Η αλήθεια είναι πως απέτυχα να τον πείσω, όπως απέτυχε και αυτός (ναι για τον ασχημομούρη λέω) να με πείσει. Γύρισα σπίτι και εξιστόρησα στην μάνα μου γελώντας και μη μπορώντας να καταλάβω την βλακεία του φίλου μου που δεν καταλαβαίνει πως ο Αι Βασίλης υπάρχει! Την επόμενη χρονιά έμαθα την αλήθεια (και για όλα φταίει ο ασχημομούρης).

Τώρα, σειρά για μαγικά Χριστούγεννα έχουν τα ανιψάκια μου. Ωστόσο, fake Αι Βασίλης δεν έρχεται! Αυτό γιατί σήμερα, θεωρούν πως μπερδεύει τα παιδιά, δεν εμπιστεύονται τον ξένο που θα έρθει μέσα στο σπίτι κτλ κτλ. Κρίμα, γιατί αν και όντως πληγώνεσαι όταν μεγαλώνεις λίγο και μαθαίνεις την αλήθεια (ασχημομούρη θα σε βρω δεν θα σε βρω;) δεν παύει να είναι κομμάτι των παιδικών χρόνων που το νοιώθεις μαγικό ακόμη και μετά την αποκάλυψη της αλήθειας.