Τι θα πάρετε παρακαλώ;

Μπαίνω μέσα σε ένα φαρμακείο της Θεσσαλονίκης, ο φαρμακοποιός συνομιλεί με ένα 3-4χρονο κοριτσάκι…

Το ύψος του μικρού κοριτσιού είναι τουλάχιστο μισό μέτρο κάτω από τον πάγκο και ο φαρμακοποιός είναι πάνω από 2 μέτρα και με τεράστια σωματική διάπλαση, σίγουρα αθλητής στα νιάτα του. Είναι από αυτούς τους τύπους που βλέπεις στον δρόμο και γνωρίζεις πως θα ήταν ευχής έργον να τον είχες σύμμαχο σε έναν καυγά γιατί και μόνο η σκέψη πως μπορεί να κάνει την μούρη του αντίπαλου κιμά σε κλάσματα του δευτερολέπτου κατευνάζει τα πνεύματα σε επίπεδα που να αναρωτιέσαι τι ήταν αυτό που εξαρχής πυροδότησε την όλη φασαρία! Ο συγκεκριμένος όμως είναι πολύ φιλικός, χαμογελαστός και πολύ ευχάριστος γενικότερα. Προσπαθώ να φανταστώ πως δείχνει άραγε στα μάτια της μικρής που της χαμογελάει όσο ποιο διακριτικά μπορεί προσπαθώντας να κρύψει το παράλογο της απαίτησης της! Αν σε μένα αυτός ο τύπος φαντάζει βράχος στα μετέωρα, πως τον φαντάζεται η μικρή; Αλλά δεν είναι αυτό που έχει και τόση σημασία! Αυτό που έχει σημασία και που μ’ έκανε σχεδόν να κατουρηθώ από τα γέλια (φυσικά όχι μόνο εμένα αλλά και όλους τους παρευρισκόμενους) είναι αυτό που ζητάει η μικρή από τον φαρμακοποιό με πολύ σκέρτσο και επιμονή.

- Ε; Και γιατί δεν έχετε; Ε; (πολύ χαριτωμένα)
- Εεε, κανείς δεν έχει, δεν υπάρχουν τέτοια.

Τι ήθελε η μικρή; Δεν καταλάβατε; Μα ένα παγωτό για τον βήχα φυσικά!