Κοσμογιαγιά.

Πριν από 16 χρόνια με τους φίλους μου κάναμε skate. Για την γειτονιά, απλά κάναμε φασαρία! Δεν είχαμε αφήσει parking για parking, πεζοδρόμιο για πεζοδρόμιο, πεζούλι, δρόμους, πυλωτές κτλ κτλ. Η γειτονιά μας μισούσε και εμείς μισούσαμε την γειτονιά που μας είχε φλομώσει στην παρατήρηση. Εμείς σκεφτόμασταν πως θα υλοποιήσουμε το τελευταίο κασκαντεριλίκι που είδαμε από κάποιον guru του είδους, και η γειτονιά σκεφτόταν ποιο ηρεμιστικό θα καταναλώσει, για να μην έρθουν οι καλοί κύριοι με τα άσπρα και αρχίσουν οι μαζικές εισαγωγές στο τρελάδικο. Τώρα που το σκέφτομαι, ο φαρμακοποιός της γειτονιάς μας, πρέπει να μας αγαπούσε πολύ τότε…

Ο μεγαλύτερος εχθρός της τρελοπαρέας ήταν η Κοσμογιαγιά! Η Κοσμογιαγιά, ήταν η γιαγιά του Κοσμά. Ουδεμία σχέση έχει με την γιαγιά του κόσμου όπως ίσως φανταστήκατε από τον τίτλο του post. Ο Κοσμάς, πριν από 16 χρόνια ήταν ένα παιδάκι συμπαθέστατο, γύρω στα 8, που έμενε μαζί με την γιαγιά του και την υπόλοιπη οικογένεια του, στην απέναντι πολυκατοικία. Τώρα τα ίχνη του Κοσμά και της γιαγιάς του έχουν χαθεί! Άραγε η Κοσμογιαγιά αν είναι εν ζωή ακόμη και μαζευόμασταν με κάποιο μαγικό τρόπο όλοι μαζί, θα μας συγχωρούσε όλη αυτή την φασαρία που κάναμε; Μακάρι!

Η Κοσμογιαγιά με το που μας έβλεπε μαζεμένους κάτω, είτε κάναμε skate είτε όχι, κατέβαινε κάτω και μας έκανε παρατήρηση, ¨κάνετε πολύ φασαρία, μπλα μπλα μπλα γριά γυναίκα μπλα μπλα μπλα έχω κάνει και εγχείριση στο πόδι…¨. Στο ¨έχω κάνει και εγχείριση¨, ανέβαζε την φούστα της να δούμε την ουλή από τα ράμματα. Αυτό γινόταν σχεδόν πάντα! Την εγχείριση την είχε κάνει προ δεκαετίας, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία! Δεν μας κυνηγούσε μόνο η Κοσμογιαγιά, αλίμονο, απλά εκείνη ήταν ορκισμένη εχθρός μας! Είχε επιστρατεύσει μέχρι και το λάστιχο (αποτυχημένα) για να μας κατατροπώσει μια φορά. Απίστευτο γέλιο ρίχναμε.

Όλες αυτές οι αναμνήσεις ξαναγύρισαν στο μυαλό μου ανακαλύπτοντας μέσα στην ντουλάπα μου το παλιό μου skate. Μια σανίδα Powell Peralta που μετά κόπων και βασάνων είχα πείσει την μάνα μου να μου την κουβαλήσει από την Ελβετία γιατί το μοντέλο που ήθελα δεν το έφερνε κανείς στην Ελλάδα. Ωραία χρόνια, όμορφα χρόνια, γεμάτα τρέλες. Αν δεν έχω κάνει παλαβομάρες… ίσως μια άλλη φορά να γράψω μερικές από αυτές. Προς το παρόν θυμάμαι την Κοσμογιαγιά, να φωνάζει δείχνοντας εμένα με το δάχτυλο, ¨αυτός, αυτός είναι ο αρχηγός τους, αυτός τους παρακινεί για όλα…¨ και χαμογελάω.