Αρκεί να πας σινεμά!

Κάποτε, τον 18ο αιώνα από τους πρώτους κανόνες καλής συμπεριφοράς, έλεγαν πως ¨καλό θα ήταν να μην φτύνουμε πάνω στο τραπέζι αλλά κάτω στο πάτωμα¨. Από τότε, πολλά έχουν αλλάξει. Περάσαμε σε στάδιο που αν κάποιος τολμήσει να φτύσει το φαγητό που τρώει σε κάποιο δείπνο θα τον πετάξουν με τις κλωτσιές έξω από το σπίτι όπου είναι καλεσμένος η από το εστιατόριο όπου και τόλμησε να συμπεριφερθεί έτσι. Η όχι;

Φαντάσου ένα πρώτο ραντεβού. Η ένα δεύτερο δεν έχει σημασία. Φαντάσου πως πας σε ένα όμορφο και προσεγμένο εστιατόριο με την-τον ενδιαφερόμενη-ο. Η ατμόσφαιρα είναι ρομαντική, το φαγητό υπέροχο, το κρασί που διάλεξες ακόμη καλύτερο και εκεί που μασουλάς και χαϊδεύεις τον ουρανίσκο σου με τις λεπτεπίλεπτες γεύσεις, μιλώντας για τον Μότσαρτ η για τις επιτυχίες του Πασχάλη στο αντίθετο φύλο, ξαφνικά βλέπεις την-τον ενδιαφερόμενη-ο να φτύνει ένα κομμάτι κρέας από το στόμα του στο πάτωμα. Η-ο ενδιαφερόμενη-ος μετά από αυτό συνεχίζει να μασουλάει και να συζητάει αμέριμνή-ος. Φανταστείτε τώρα ένα κάπως light ραντεβού στο σινεμά. Εισιτήρια κλεισμένα η αγορασμένα από πριν. Smart casual ντυσιματάκι γιατί θα επακολουθήσει και ποτάκι αν όλα πάνε καλά… Το ποπ κορν ανά χείρας και ξεκινάει η ταινία. Φαντασίωση τέλος.

Είμαι σίγουρος 100%, πως στην πρώτη περίπτωση, ούτε ένας από εσάς δεν θα ανεχόταν αυτή την συμπεριφορά. Μερικοί θα διαλέγατε να φύγετε στην στιγμή και άλλοι θα περιμένατε να τελειώσει η βραδιά για να διαγράψετε από την μνήμη του κινητού σας αλλά και του μυαλού σας το ζώο που βγάλατε ραντεβού. Στην δεύτερη περίπτωση όμως, όπου τα φώτα είναι κλειστά και όλοι είναι συγκεντρωμένοι στην ταινία και όχι στο τι μασουλάει ο κάθε ένας έρχεται η τραγική διαπίστωση πως το 90% των θεατών είναι ζώα! Και όχι μόνο είναι ζώα αλλά ανεχόμαστε και την συμπεριφορά αυτή. Το συμπέρασμα το βγάζω από την απογοητευτική εικόνα που έχει η αίθουσα μετά το τέλος της ταινίας. Τα μισά ποπ κορν είναι στο πάτωμα και στις καρέκλες. Τα τελειωμένα αναψυκτικά και νεράκια παρατημένα στο μπράτσο της καρέκλας η πεταμένα στο πάτωμα. Την εικόνα δεν χρειάζεται να σας την δείξω, όλοι σας έχετε πάει σινεμά.

Κλείνοντας, έχω μια ερώτηση. Πόσο μακριά ήμαστε από το ¨καλό θα ήταν να μην φτύνουμε πάνω στο τραπέζι αλλά κάτω στο πάτωμα¨, δεδομένου πως όταν κλείνουν τα φώτα και κανείς δεν κοιτάζει εξακολουθούμε να ¨φτύνουμε¨ κάτω στο πάτωμα;