Το ψάρι που φορούσε πιτζάμα.

Μετά τις διακοπές βλέπω σιγά σιγά αλλά σταθερά τον απαίσιο Σεπτέμβριο* να κάνει την εμφάνιση του. Μέσα μου πάντα για αρχή του χρόνου έχω τον Σεπτέμβριο* και όχι τον Ιανουάριο. Δεν ξέρω σε τι εξυπηρετεί αυτό μέσα στο μυαλό μου (πολλά είναι αυτά που παραμένουν άγνωστα ακόμη και σε μένα σε τι εξυπηρετούν μέσα στο κεφάλι μου). Τέλος πάντων, ποτέ δεν τον γούσταρα τον Σεπτέμβριο*. Το σχολείο άρχιζε Σεπτέμβριο* (ακόμη το μισώ το σχολείο), η σχολή άρχιζε τον Σεπτέμβριο*, τώρα η δουλειά ξεκινάει τον Σεπτέμβριο*… τώρα θα έχουν μαζευτεί οι λογαριασμοί στο γραμματοκιβώτιο που θα πρέπει να πληρωθούν τον Σεπτέμβριο*, και γενικός όταν ακούω το κλασσικό “Από Σεπτέμβρη*” και ακόμη περισσότερο όταν είναι όντως Σεπτέμβριος*, με πιάνει μια απέραντη δυστυχία. Από πρώτη Σεπτεμβρίου* και για μερικές μέρες, αλλάζει η φάτσα μου! Μαρτυρίες λένε πως στις 31 Αυγούστου 23:59 μοιάζω εκπληκτικά με τον κόμη Δράκουλα που δέχεται ένα παλούκι στην καρδιά. Όσο για τον τίτλο του post… μην το ψάξετε καθόλου, ούτε για ψάρια θα πω, ούτε πιτζάμες φοράω, απλά επέστρεψα από τις διακοπές, είπα να πω ένα γεια στην blogόσφαιρα και κάτι έπρεπε να βάλω για τίτλο.

Στην φωτογραφία, είναι ένα ζευγάρι που από αύριο θα είναι ενωμένο με τα δεσμά του γάμου. Μέσα από την καρδιά μου, εύχομαι η ζωή τους να είναι το ίδιο όμορφη, όπως αυτό το στιγμιότυπο, για πάντα.



*(ψυχραιμία Νικόλα… βαθιά εισπνοή, βαθιά εκπνοή… βαθιά εισπνοή, βαθιά εκπνοή… βαθιά εισπνοή, βαθιά εκπνοή…)