Aegean airlines cookie! (το τελειωτικό χτύπημα)

Ο τελευταίος μήνας υπήρξε πολύ δημιουργικός. Τόσο, που τον σιχάθηκα! Αν εξαιρέσω τα 2 super party, εκ των οποίων στο ένα υπήρξα κουρέλι από την κούραση και το τρελό καρναβάλι της Ξάνθης, η δουλειά και τα πολλά km, ήταν το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του μήνα. Μέσα σε όλα τα ωραία αυτού του μήνα, είχαμε και ένα από αυτά τα meetings που συνηθίζονται στην όμορφη Αθήνα! Αεροπλανάκι, meeting, μπλα μπλα μπλα, αεροπλανάκι και πίσω στην ακόμη πιο όμορφη Θεσσαλονίκη (sorry guys).

Όπως έχω πει και άλλες φορές, ο Νο1 λόγος για να πετάξει κανείς με την Aegean, είναι το γαμάουα μπισκοτάκι της! Ο Νο2 λόγος, είναι γιατί είναι στην ώρα της συνήθως, αλλά αυτό δεν είναι επί του παρόντος. Αφού δίνουμε αποσκευές και περνάμε τον έλεγχο, επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο. Δίπλα μου, ο (σχεδόν) πάντα χαμογελαστός, χαρούμενος και έτοιμος για τρελό ξεφάντωμα και χαβαλέ αγαπητός Τσακ! Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας δώσω περισσότερες πληροφορίες για τον Τσακ αλλά δυστυχώς αν το κάνω θα “τρίξει” η καρέκλα μου. Το ταξίδι προβλέπεται όπως πάντα χαλαρό και οι μαλακίες που λέμε μεταξύ μας, μας “απογειώνουν”. Ας λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, η στιγμή που περίμενα ήταν η ώρα του μπισκότου όπου φυσικά δεν άργησε να έρθει. Περνάει η αεροσυνοδός από τις θέσεις μας και γίνεται η μοιρασιά. 1 μπισκότο εγώ, 2 ο Τσακ από λάθος της αεροσυνοδού. Το δικό μου, έμεινε εν ζωή μερικά δεύτερα του δευτερολέπτου. Ο Τσακ μου χαρίζει το extra μπισκότο που τσάκωσε βλέποντας πως αν δεν μου το δώσει, θα πέσω σε βαθιά κατάθλιψη για το 2ήμερο και το άλλο το κρατάει για την κόρη του. Εγώ, το δεύτερο μπισκότο, το κρατάω για μια ξεχωριστή στιγμή. Την στιγμή της ξεκούρασης.

Φτάνοντας στην Αθήνα, ο Τσακ ξεχνάει το μπισκότο του στην καρέκλα. Το παίρνω εγώ με την πρόθεση να του το δώσω, αλλά με το μπάχαλο που επικρατεί εκείνη την στιγμή, ξέρετε, εκείνος ο πανικός που πιάνει μόνο τον Έλληνα επιβάτη να κατέβει με το που πατήσουν οι ρόδες του αεροπλάνου στο έδαφος, το μπισκότο καταλήγει μαζί με το δικό μου στην τσάντα μου. Το μπισκότο θα παραμείνει τελικά εκεί, για πάντα!


Το meeting τελείωσε, η ώρα της επιστροφής έχει έρθει. Θυμάμαι ξαφνικά πως το μπισκότο του Τσακ είναι μέσα στην τσάντα μου. Τσακ του λέω, “έχω το μπισκότο της κόρης σου…” δεν προλαβαίνω να τελειώσω την πρόταση μου και μου απαντάει “μην σκας, άστο, θα πάρω άλλο”. Το σκηνικό παράδοση αποσκευών, έλεγχος, οι μαλακίες μας που μας “απογειώνουν” επαναλαμβάνονται και περιμένω, τι άλλο, την ώρα του μπισκότου. Η ώρα του μπισκότου όμως για μένα δεν ήρθε ποτέ. Με πήρε ο ύπνος. Η κούραση των ημερών ήταν τέτοια που δεν άντεξα, παραδόθηκα στον Μορφέα άνευ όρων.

Ξύπνησα λίγο πριν προσγειωθούμε στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Οι συνάδελφοι μου είχαν ακολουθήσει τα χνάρια μου, κοιμόντουσαν όλοι. Όλοι, εκτός από τον Τσακ που για εκείνον η ώρα του μπισκότου είχε έρθει. Κρατούσε στα χέρια του μια σακούλα εμετού γεμάτη μπισκότα! “που τα βρήκες ρε αυτά;” Τον ρώτησα έκπληκτος. Η απάντηση του το τελειωτικό χτύπημα, “όταν ήρθε η αεροσυνοδός και μου έδωσε μπισκότο, ζήτησα ένα ακόμη για την κόρη μου και μου έδωσε μια σακούλα”! Περιττό να πω πως ζαλίστηκα, έχασα το φως μου. Έπρεπε να το ξεχάσω και για να το ξεχάσω έπρεπε να περάσω καλά. Κατέβηκα από το αεροπλάνο, πήρα βαλίτσα, έφτασα σπίτι κατά τις 21:00, έφτιαξα ξανά βαλίτσα, μπήκα στο αυτοκίνητο και έφυγα για φοιτητικό party στην Ξάνθη. Δεν είναι μακριά, 2ώρες και 15 λεπτά, αρκετά για να αδειάσει το μυαλό μου και να ξεχάσω τα μπισκότα!