30 χρόνια φιλίας vs ενός μήνα γκόμενα!

Την Πέμπτη που μας πέρασε, ένας παιδικός μας φίλος είχε γενέθλια. Μου ζήτησε, να μαζευτούμε σπίτι μου να πιούμε ένα ποτάκι αντί του να βγούμε έξω σε κάποιο bar. Την επόμενη μέρα, λόγο Αγίου Δημητρίου, στην Θεσσαλονίκη είναι αργία, οπότε, δεν είχα κανένα πρόβλημα να οργανώσω μια μάζωξη σπίτι μου, να καθίσουμε μέχρι αργά και να περάσουμε καλά δίχως άγχος από κανέναν για το τι ώρα πρέπει να ξυπνήσουμε κτλ.

Το mini party ξεκίνησε. Το αλκοόλ έρεε άφθονο, κόψαμε τούρτα, η μουσική και τα γέλια μας πρέπει να τραυμάτισε ψυχολογικά τους γείτονες και εν ολίγοις περάσαμε όλοι super (η τουλάχιστον έτσι νόμιζα εγώ) μέχρι τις 3+. Το bonus της βραδιάς ήταν πως μετά τις 12, επίσημα θα γιόρταζε και η κοπέλα του παιδικού μας φίλου. Αυτό, ήταν δευτερεύουσας σημασίας οπότε και κανείς δεν το πολυσκέφτηκε. Κάποια στιγμή κάποιος ρώτησε τι ώρα είναι. Η απάντηση που έλαβε ήταν 12+. Άρα και η κοπέλα του φίλου μας γιόρταζε, σκέφτηκα. Της ευχήθηκα χρόνια πολλά και σηκώθηκα από την θέση μου να την φιλήσω. Ο παιδικός μας φίλος που καθόταν δίπλα της, μέχρι να σηκωθώ εγώ από την καρέκλα μου ευχήθηκε και χαμήλωσε προς το μέρος της για να την φιλήσει. Αυτή όμως αρνήθηκε λέγοντας του μεταξύ αστείου και σοβαρού πως αφού η πρώτη ευχή ήταν δική μου πρέπει να την φιλήσω πρώτος εγώ!!! Έτσι και έγινε. Αυτό το σκηνικό φανταστείτε το με πολύ χαβαλέ διάθεση και με γενικά γέλια από όλους μας. Η βραδιά συνεχίστηκε με πολλά γέλια και χαβαλέ μέχρι τις 3+.

Την επόμενη μέρα το μεσημέρι, έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον παιδικό μας φίλο. Είδα την αναγνώριση στο κινητό μου και χάρηκα. Σκέφτηκα πως θα θέλει να με ευχαριστήσει για την χθεσινή βραδιά και ίσως να κανονίζαμε και κανένα καφεδάκι μέσα στην μέρα. Είχα μέγα λάθος! Ο επί 30ετιάς φίλος μου, έπαιρνε τηλέφωνο για να μου πει, πως είναι πολύ απογοητευμένος από μένα διότι κολλάω την γκόμενα του!!! Τα λαμπάκια μου άναψαν κόκκινο. Όλα τα στροφόμετρα και οι ενδείξεις στο γενικό panel του εγκεφάλου μου σήμαναν συναγερμό. Η τσαντίλα μου για το παράλογο της υπόθεσης δεν άφηναν και πολλά περιθώρια αλλά το σκέφτηκα λογικά το πράγμα. Τόσα χρόνια φίλοι, δώσε μια ευκαιρία να καταλάβει. Του εξήγησα πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και πως για να είναι σίγουρος, αν το θέλει, δεν χρειάζεται να ξαναδώ ποτέ την ενός μηνός σχέση του. Η απάντηση του ήταν αποστομωτική. Αυτό θα γίνει, μου είπε και βουβάθηκε. Τον χαιρέτισα και του το έκλεισα στα μούτρα χωρίς να περιμένω απάντηση.

Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη μαλακία που κάνει ο φίλος αυτός. Είναι πολλές και τον έχω συγχωρέσει πολλές φορές βάζοντας πάνω από όλα τα ατελείωτα χρόνια φιλίας. Θα έλεγα όμως, πως στο παιχνίδι της φιλίας μας οι ¨ζωούλες¨ που του απέμειναν είναι 0 και στην οθόνη δεν υπάρχει ένδειξη insert coin to continue. Κρίμα, γιατί όπως έλεγε και ο Isaac Asimov, ενάντια στην ηλιθιότητα ακόμη και οι θεοί αγωνίζονται μάταια.

Οι γείτονες και οι απέναντι που ίσως δεν είναι άνθρωποι!

Γενικώς, είμαι από αυτούς που κοιτάνε την δουλειά τους. Δεν με νοιάζει αν ο γείτονας είναι ερωτευμένος με την απέναντι, δεν με νοιάζει αν ο περιπτεράς της γειτονιάς παίρνει μάτι τον μπακάλη και φτιάχνεται, δεν με νοιάζει αν ο ψαράς φαντασιώνεται πως είναι στο κρεβάτι του κρεοπώλη, δεν με νοιάζει γενικός. Ο καθένας μπορεί να κοιτάει την δουλειά του. Φυσικά, αν κάποιος ζητήσει βοήθεια κτλ θα βοηθήσω (όπως και ήδη έκανα στις λίγες μέρες που βρίσκομαι σε αυτό το σπίτι) αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο.

Οι καινούργιοι γείτονες, είναι αυτό που θα αποκαλούσα άβυσσος οι ψυχές των ανθρώπων. Δεν είναι κακοί άνθρωποι, οι απέναντι δεν είναι άνθρωποι αλλά θα φτάσω αργότερα σ’ αυτό. Οι διπλανοί μου είναι μια οικογένεια που χωρίς τα βλαστάρια τους δεν ακούγονται καθόλου. Με τα βλαστάρια τους, νομίζεις πως είσαι σε punk συναυλία και πέφτει ξύλο.

Βάζοντας την πόρτα ασφαλείας, ξαφνικά ο θόρυβος μειώθηκε στο ελάχιστο. Περήφανος για την πόρτα μου, έλεγα σε όλους πως δεν ακούω πια τα ντέρμπυ μεταξύ των διπλανών. Καλή πόρτα, είναι και soundproof και καμάρωνα σαν το γύφτικο σκερπάνι! Έλα όμως, που η πόρτα, ναι μεν ελάττωσε τον θόρυβο, αλλά την μεγάλη διαφορά την έκανε η μετακόμιση των παιδιών! Ερωτεύτηκαν, όλα μαζί ένα πράγμα. Tην κοπάνησαν από 3 μεριές* για να κάνουν τα ντέρμπυ τους αλλού και να ταλαιπωρούν άλλους τα μεσημέρια που τολμούν να κάνουν Siesta! Οι οικογενειακοί δεσμοί είναι ακόμη ισχυροί όμως, οπότε τα Σαββατοκύριακα παίρνω μια γεύση από μια όχι και τόσο soundproof πόρτα τελικά.

Οι απέναντι είναι το μεγάλο μυστήριο. Είναι το μυστήριο που θα ήθελε ο Indiana Jones να αποκαλύψει. Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή όμως. Πάντα ζούσα σε σπίτια που είχαν πολύ φως. Δεν θα μπορούσαν να ζήσω σε ένα σπίτι που δεν το χτυπάει ο Ήλιος. Μου αρέσει το πρωί και το μεσημέρι να φωτίζονται τα δωμάτια από το φως του Ήλιου και το βράδυ, θέλω λίγο και ζεστό φωτισμό που δίνει ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Το καλοκαίρι που ξεκίνησα την μετακόμιση, χωρίς κουρτίνες ακόμη το σπίτι, παρατήρησα πως οι απέναντι, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, τα παντζούρια τους ήταν κλειστά. Υπέθεσα πως είναι διακοπές. Τώρα όμως, το σκηνικό επαναλαμβάνεται. Οι απέναντι, σε 2 ορόφους, έχουν κλειστά τα παντζούρια τους πρωί, μεσημέρι, βράδυ! Τι άνθρωποι είναι αυτοί που δεν θέλουν φως στην ζωή τους; Τα ίχνη ζωής, είναι απλωμένα ρούχα που και που και φως το βράδυ. Αυτό, αποκλείει τους τυφλούς ένοικους, η πως τα διαμερίσματα είναι άδεια. Είναι ο Δράκουλας με την οικογένεια του που μένει εκεί; Είναι τα gremlins που κατοικοεδρεύουν στην Θεσσαλονίκη μετά το πέρας της επιτυχίας τους; Είναι κάποιος τρελός επιστήμονας που κάνει πειράματα όλη μέρα; Η γιάφκα της al kaida; Είναι εξωγήινοι που παίζουν κρυφτό όλη μέρα… δεν ξέρω.

Αν και γενικά, η περιέργεια μου φτάνει μέχρι το ¨πώς να την λένε άραγε την ομορφούλα του 5ου¨, αυτό το πράγμα με τα παντζούρια μ΄ έχει προβληματίσει αρκετά ώστε να μιλήσω με τον Indiana Jones. Μου είπε όμως πως έχει δουλειά και δεν μπορεί να ασχοληθεί τώρα. Το σίγουρο είναι λοιπόν, πως δεν θα μάθω ποτέ τα creepy πράγματα που συμβαίνουν στην γειτονιά!

*η πληροφορία για την μετακόμιση ήρθε από την ίδια σίγουρη πηγή πως έχουν σκάσει για την πόρτα μου! :)

Blog Action Day!

http://blogactionday.org/

Breaking news (Το σπίτι, η δουλειά και μια ερώτηση)

Το σπίτι.

Η μετακόμιση έχει τελειώσει προ πολλού. Λείπουν μερικά πραγματάκια φυσικά για να ολοκληρωθεί το σύνολο, αλλά μέχρι το τέλος του μήνα όλα (εκτός της τηλεόρασης) θα είναι στην θέση τους. Αν και το έχω κάνει όπως το φανταζόμουν, μέχρι και πόρτα ασφαλείας έβαλα, δεν μπορώ να το νοιώσω σπίτι μου. Ίσως είναι νωρίς ακόμη. Ίσως να φταίει η γειτονιά με τα περίεργα της. Ίσως να είμαι εγώ ο περίεργος. Σήμερα έμαθα από σίγουρη πηγή πως οι γείτονες έχουν πάθει λαλά που ο καινούργιος, εγώ δηλαδή, έβαλε πόρτα ασφαλείας σε τόσο μικρό σπίτι! Έλεος; Άνευ πλάκας, αν ξενοικιαστεί ένα σπίτι που έχω βάλει στο μάτι την κοπανάω.

Η δουλειά.

Λεφτά. Αυτοκίνητα. Luxury hotels. Να τα βράσω όλα. Η πίεση είναι τόσο μεγάλη… θα ανοίξω ψιλικατζίδικο (κλειστά τα Σαββατοκύριακα) και όσα πάνε και όσα έρθουν. Άλλη μια εβδομάδα μακριά από το σπίτι μου. Άλλη μια εβδομάδα όπου θα κάνω να μιλήσω σε άνθρωπο μέρες. Δεν εννοώ πως δεν θα πω κουβέντα, εννοώ πως είναι διαφορετικό να μιλάς για δουλειά και διαφορετικό να κάνεις χαβαλέ με τους φίλους σου και να μιλάς για διάφορα. Το τηλέφωνο δεν μετράει. Η μοναξιά των επαγγελματικών ταξιδιών είναι αφόρητη.

Ερώτηση προς το αγαπητό αναγνωστικό κοινό.

Είδα μια διαφήμιση στην τηλεόραση από εταιρία τηλεφωνικού καταλόγου. Τώρα λέει, με ένα τηλεφώνημα, μπορείς να μάθεις και το κινητό τηλέφωνο του ανθρώπου που ψάχνεις! Ίσως επειδή η υπηρεσία τηλεφωνικού καταλόγου με τα σταθερά τηλέφωνα ήταν από πάντα στην ζωή μας να μην μου κακοφαίνεται. Άσε που με βόλεψε πολλές φορές. Τώρα όμως, με αυτή την υπηρεσία αισθάνομαι άβολα. Θα μου πείτε, γιατί ρε φίλε; Το ίδιο δεν είναι; Τι σημασία έχει αν είναι σταθερό η κινητό; Δεν ξέρω, μου κακοφαίνεται. Εσάς;