Πληροφορίες καταλόγου, λέγετε παρακαλώ…

…και εκεί που κάθομαι ήσυχος ήσυχος μπροστά στο pc μου και διαβάζω blogs, χτυπάει το τηλέφωνο μου...

- Παρακαλώ;
- Ο κ. S;
- O ίδιος.
- Έλα Γιώργο…
- Λάθος κάνετε κύριε. Δεν υπάρχει κανένας Γιώργος εδώ.
- Θέλω τον Γιώργο που είναι γεωπόνος και ήταν στην Ζάμπια!!! Ξέρεις… ξέχασε μια βαλίτσα… Μήπως τον ξέρεις;
- Δεν υπάρχει κανένας Γιώργος και δεν ξέρω κανέναν Γιώργο γεωπόνο. Το επώνυμο είναι το ίδιο αλλά… όχι δεν γνωρίζω κανέναν. Σας έδωσαν λάθος τηλέφωνο.
- Σε παρακαλώ ρε φίλε, παίρνω από Κύπρο, δεν μπορώ να βρω τον άνθρωπο να συνεννοηθώ μαζί του… μήπως έχεις έναν κατάλογο να τον βρεις;
- Γιατί δεν παίρνετε τον Ο.Τ.Ε.;
- Παίρνω στον O.T.E. αλλά δεν δουλεύει ο αριθμός!!! Μου έδωσαν έναν αριθμό από την Ζάμπια αλλά οι Αφρικανοί έκαναν λάθος.

Εδώ έχω μείνει λίγο μαλάκας. Ο τυπάς βρήκε νούμερο από Ζάμπια και τελικά κατέληξε στο δικό μου; Πως; Μάλλον έβαλε και τον ιδιοκτήτη του αριθμού που του έδωσαν στην Ζάμπια να ψάξει, αλλά ο άλλος του έδωσε αριθμό στην τύχη!

- Κάντε ένα κόπο και ρίξτε μια ματιά στο site του O.T.E., εκεί θα βρείτε αυτό που ψάχνετε.
- Εδώ δεν έχουμε internet, είμαστε σε ένα χωριό…
- Μισό…

Ήμουν στα καλά μου, δουλειά σοβαρή δεν είχα, ήμουν και μπροστά στο pc μου… μπαίνω στο site του O.T.E. ψάχνω και βρίσκω στο φτερό το τηλέφωνο.

- Το τηλέφωνο που ψάχνετε είναι *********
- Όχι δεν είναι αυτό. Αυτό είναι που μας έδωσαν και οι Αφρικανοί.
- Δεν υπάρχει άλλος εδώ με αυτό το όνομα και με αυτό το επάγγελμα. Να σας δώσω αν θέλετε τα άλλα τηλέφωνα που ανήκουν σε Γιώργο η σε γεωπόνο. Δεν είναι πολλά είναι 3 μόνο.
- Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Ναι θέλω αυτά που ανήκουν σε Γιώργο.

Του δίνω τα τηλέφωνα, με ευχαριστεί θερμά, και κλείνω το τηλέφωνο. …και εκεί που κάθομαι ήσυχος ήσυχος μπροστά στο pc μου και διαβάζω blogs, χτυπάει το τηλέφωνο μου…

- Παρακαλώ;
- Ναι… εγώ είμαι πάλι… συγνώμη για την ενόχληση. Αλλά, να… δεν είναι κανένας από αυτά τα τηλέφωνα που μου έδωσες!
- Μάλιστα, και τι να κάνω εγώ τώρα;
- Σε παρακαλώ ρε φίλε, εσύ εκεί έχεις το μηχάνημα, δες πάλι και πες μου τα τηλέφωνα των γεωπόνων!

Είχα αρχίσει να το διασκεδάζω! Όχι μόνο γιατί μου φαινόταν πολύ αστεία η όλη φάση αλλά και γιατί πέρα από τον κύριο με τον οποίο μιλούσα άκουγα και άλλες φωνές, μακριά από το ακουστικό, που έδιναν πληροφορίες στον κύριο με τον οποίο και συνομιλούσα για τον κύριο που ήταν γεωπόνος στην Ζάμπια! Ξαναμπήκα λοιπόν στο site του Ο.Τ.Ε., βρήκα και τα άλλα 3 ονόματα που αντιστοιχούσαν σε γεωπόνους με αυτό το επίθετο και όπως και πριν από 5 λεπτά με ευχαρίστησε θερμά και έκλεισα το τηλέφωνο μου. …και εκεί που κάθομαι ήσυχος ήσυχος μπροστά στο pc μου και διαβάζω blogs, χτυπάει το τηλέφωνο μου…

- Συγνώμη ρε φίλε που σε παίρνω ξανά! Αλλά κάτι βρήκα στην Αθήνα! Θέλω το τηλέφωνο της Παναγιώτας που ήταν γεωπόνος! Μένει στον Υμηττό.
- Κύριε μου… το Παναγιώτα είναι το μικρό όνομα της κυρίας. Ούτε ο ίδιος ο Ο.Τ.Ε. δεν μπορεί να σας βρει τον αριθμό που ψάχνετε!
- Ααα, δεν θα το βγάλει το μηχάνημα δηλαδή;
- Όχι.
- Μάλιστα. Χίλια συγνώμη φίλε μου για την ταλαιπωρία και σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

…και εκεί που κάθομαι ήσυχος ήσυχος μπροστά στο pc μου και διαβάζω blogs, δεν ξαναχτύπησε το τηλέφωνο μου!

Το ψάρι που φορούσε πιτζάμα.

Μετά τις διακοπές βλέπω σιγά σιγά αλλά σταθερά τον απαίσιο Σεπτέμβριο* να κάνει την εμφάνιση του. Μέσα μου πάντα για αρχή του χρόνου έχω τον Σεπτέμβριο* και όχι τον Ιανουάριο. Δεν ξέρω σε τι εξυπηρετεί αυτό μέσα στο μυαλό μου (πολλά είναι αυτά που παραμένουν άγνωστα ακόμη και σε μένα σε τι εξυπηρετούν μέσα στο κεφάλι μου). Τέλος πάντων, ποτέ δεν τον γούσταρα τον Σεπτέμβριο*. Το σχολείο άρχιζε Σεπτέμβριο* (ακόμη το μισώ το σχολείο), η σχολή άρχιζε τον Σεπτέμβριο*, τώρα η δουλειά ξεκινάει τον Σεπτέμβριο*… τώρα θα έχουν μαζευτεί οι λογαριασμοί στο γραμματοκιβώτιο που θα πρέπει να πληρωθούν τον Σεπτέμβριο*, και γενικός όταν ακούω το κλασσικό “Από Σεπτέμβρη*” και ακόμη περισσότερο όταν είναι όντως Σεπτέμβριος*, με πιάνει μια απέραντη δυστυχία. Από πρώτη Σεπτεμβρίου* και για μερικές μέρες, αλλάζει η φάτσα μου! Μαρτυρίες λένε πως στις 31 Αυγούστου 23:59 μοιάζω εκπληκτικά με τον κόμη Δράκουλα που δέχεται ένα παλούκι στην καρδιά. Όσο για τον τίτλο του post… μην το ψάξετε καθόλου, ούτε για ψάρια θα πω, ούτε πιτζάμες φοράω, απλά επέστρεψα από τις διακοπές, είπα να πω ένα γεια στην blogόσφαιρα και κάτι έπρεπε να βάλω για τίτλο.

Στην φωτογραφία, είναι ένα ζευγάρι που από αύριο θα είναι ενωμένο με τα δεσμά του γάμου. Μέσα από την καρδιά μου, εύχομαι η ζωή τους να είναι το ίδιο όμορφη, όπως αυτό το στιγμιότυπο, για πάντα.



*(ψυχραιμία Νικόλα… βαθιά εισπνοή, βαθιά εκπνοή… βαθιά εισπνοή, βαθιά εκπνοή… βαθιά εισπνοή, βαθιά εκπνοή…)

Διακόπτης “ΑΓΧΟΣ” στο OFF.

Είμαι σε άδεια εδώ και μερικές μέρες και είμαι “χαμένος” γενικός. Τι κάνω; Αδειάζω το μυαλό μου και κλείνω διακόπτες που έχουν την ένδειξη “ΑΓΧΟΣ”. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ένα πράγμα για τις μέρες που ακολουθούν. Απόλυτο μπλε. Τίποτα άλλο.

Για όσους έχουν ξεχάσει τι θα πει μπλε, συνιστώ (σαν τους κατασκευαστές πλυντηρίων ένα πράγμα), την ακόλουθη συνταγή: Μάσκα, βατραχοπέδιλα και μια γερή αναπνοή! Το αποτέλεσμα θα είναι ένα ακόμη “κατέβασμα” σε έναν από τους διακόπτες του άγχους.

Ελπίζω να είστε όλοι σε άδεια, να είστε μακριά από τα pc σας και να αράζετε τα κορμιά σας στις παραλίες.




Δυστυχώς η camera “τραβάει” μόνο 30”. High quality version του video εδώ!