Ταξίδι στον χρόνο.

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, βρέθηκα σε στρατόπεδο στην Σταυρούπολη Ξάνθης όπου και υπηρέτησα ένα μήνα, για να πάρω τα διακριτικά του Λοχία. Το χωριό είναι υπέροχο. Μικρό, παραδοσιακό, με καλτερίμι στους δρόμους πεντακάθαρο και μέσα στο πράσινο. Οι κάτοικοι είναι φιλικοί χαμογελαστοί και σχεδόν συζούν με τα άπειρα σκιουράκια της περιοχής που κατακλύζουν το χωριό. Είναι και το μοναδικό μέρος όπου και θήτευσα και που ήθελα να επισκεφτώ ξανά.

Το είχα πολλά χρόνια στο μυαλό μου αυτό το μέρος. Αυτό το ΣΚ βρήκα την ευκαιρία να επισκεφτώ και την Σταυρούπολη αλλά και την γύρω περιοχή όπου και είναι πανέμορφη. Αν και το χωριό έχει διατηρήσει τον παλιό παραδοσιακό στυλ, το πραγματικό ταξίδι στο χρόνο είναι το καφενείο στην πλατεία του χωριού. Έχει στους τοίχους του συλλογές που θα ζήλευαν αρκετοί συλλέκτες. Παλιά σίδερα σιδερώματος, ραδιόφωνα, φωτογραφίες, καθρέφτες και ρολόγια. Φυσικά και το καφενείο έχει θαμώνες μόνο άντρες! Όχι γιατί το χωριό δεν έχει νεαρόκοσμο αλλά γιατί ο νεαρόκοσμος προτιμάει να πηγαίνει στην διπλανή καφετέρια που μαζεύει μόνο νέους. ¨Ο ξένος με την κοπέλα του στο καφενείο μας¨ θα αποτελεί μάλλον για καιρό συζήτηση στο καφενείο. Δεν μπορώ να πω όμως, τα βλέμματα ήταν διακριτικά και οι θαμώνες επέστρεψαν στο χαρτί και στο τάβλι σχετικά γρήγορα.

Προτείνω εάν βρεθείτε προς τα εκεί, να αγοράσετε από το μαγαζάκι στην πλατεία με τα παραδοσιακά προϊόντα, κράνα, λικέρ με δυόσμο (μήπως η Ελληνική απάντηση στο mohito;) αλλά και φανταστικές μαρμελάδες βατόμουρο και φράουλα χωρίς ζάχαρη αλλά με μέλι. Έχει και άλλα πράγματα αλλά είπα να μην ¨σηκώσω¨ το μαγαζί όλο όποτε και δεν έχω γνώμη για τα υπόλοιπα.

Μέχρι στιγμής τραγικός απολογισμός της εκδρομής μια στραβωμένη ζάντα αλουμινίου (η δεύτερη που στραβώνω ρε μγτ, κάποιος εργολάβος έβαλε σίγουρα στοίχημα πως μπορεί να φτιάξει το grand canyon στο δρόμο…) και η περίεργη εξαφάνιση της δεύτερης μπαταρίας για την camera. Σοβαρές υποψίες και κατηγορώ ρίχνω στους εξωγήινους που εδώ και καιρό ζαχάρωναν την μπαταρία μου για να βάλουν μπρος το διαστημόπλοιο τους. Δεν είμαι κακός και δεν τους την έδινα, απλά δεν τα βρίσκαμε στην τιμή.

dive in.

Ο fat boy πέθανε.

Όσοι διαβάζετε καιρό το blog μου, θα θυμάστε ίσος τον fat boy. Καλή παρέα κάναμε σχεδόν 2 χρόνια τώρα. Όμως, παραπάχυνε και αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να πεθάνει. Πώς να σκοτώσω τον fat boy όμως χωρίς να κινήσω υποψίες; Τι θα έκανα το πτώμα που ήταν βαρύ; Πως θα ξεγλιστρούσα από τους διάφορους που πιθανώς να ερευνούσαν την υπόθεση;

Τηλεφώνησα σε κάποιους “φίλους” να ανακοινώσω αλλά και να τους εμπλέξω στα σχέδια μου. Ήξερα πως και εκείνοι ήθελαν να δουν τον fat boy να πεθαίνει εδώ και καιρό. Τον θαύμαζαν αλλά και τον φθονούσαν ταυτόχρονα. Έπρεπε να βγει από την μέση γρήγορα, ανώδυνα και αθόρυβα. Θα ήταν μια πράξη που θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς ανοσιούργημα, αλλά κανείς δεν φάνηκε να νοιάζεται. Κανονίσαμε μια συνάντηση με επίτιμο καλεσμένο τον fat boy. Όπως πολύ καλά θα το σκεφτήκατε και εσείς, όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ο fat boy ούτε που κατάλαβε πως το μεγάλο σφυρί έκανε θρύψαλα το κεφάλι του. Ο θάνατος του ήταν ακαριαίος και ανώδυνος. Οι “φίλοι” μάζεψαν τα περισσεύματα του πτώματος και τα διασκόρπισαν λίγο πολύ παντού για να μην μπορεί να αναγνωριστεί από κανέναν το πτώμα. Τον πλούσιο εσωτερικό κόσμο του fat boy τον τοποθετήσαμε σε ένα κουτί και ανέλαβα την μεταφορά του σε ασφαλές μέρος μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. Από το έγκλημα μια εβδομάδα πέρασε και κανείς δεν αναζήτησε το πτώμα. Ο fat boy, αποτελεί πια ένδοξο παρελθόν. Ζωή σε μας και να τον θυμόμαστε!

Από την όλη ιστορία ο fat boy απέδωσε χωρίς κόπο, 1342ευρώ. Χωρίς κόπο για μένα, με πολύ γκρίνια και κόπο φαντάζομαι για τον ταμία στην τράπεζα! Λέω χωρίς κόπο για μένα, γιατί πολύ απλά το μόνο που έκανα ήταν να προσθέτω ένα 2ευρώ στο εσωτερικό του fat boy, κάθε φορά που είχα ένα στο πορτοφόλι μου. Χρήματα, που αν το καλοσκεφτείς, δεν δίνεις και πολύ σημασία και σκορπάς σε χρόνο dt. Το επόμενο φονικό θα γίνει όταν θα “σφάξω” και τον εσωτερικό κόσμο του fat boy στο ταξίδι που επέλεξα να κάνω…

Η τελευταία φωτογραφία θα μπορούσε να έχει τίτλο “κολυμπώντας στο χρήμα”. :)