some photos, some ideas, some links, just a blog...

by snikolas

Thursday, September 27, 2007

Mission impossible larisa + update

Dsfdkfjrieojoqijfsdfkj!@#!(#$(UTfd c to shma einai asthenes… sdgwp@!#$@$#%^% eimai sthn !#@$#%$^larisa#@#GGH%&^& epoikinonia adunath #R$#%^%{}{”?m arxontas TOU kampoy tha gino se ligo. S$#%^YTFVZ an den exete nea moy WE#$%YTFCXUIY se 48 ores ER$^%&}:LM parakalo eksapoliste anthropokinigito @TR^&*”””””??/ mprrrrr kits kits kits ----ti ftians a?!”#$/T#TGfbvgqwfknbi paremvoles... snikolas out.123"#%

update

Πέρα από την πλάκα που έκανα, αν Χρειαστεί να ζήσω στην Λάρισα, δεν θα με χαλάσει. Οι κάτοικοι είναι χαλαροί και φιλικοί. Οι γυναίκες προσεγμένες και περιποιημένες χωρίς το τουπέ της θεσσαλονικιάς και η αγορά τους είναι καλύτερη από της Θεσσαλονίκης. Θα έμενα στην Φαλάνη η στην Χάλκη που στην ουσία είναι προάστια και όχι χωριά. Η ζωή θα κυλούσε όμορφα…

Το – είναι πως δεν έχουν ιδέα από καυτερά!

Friday, September 14, 2007

Food police (με σήμα το hamburger)

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του λαού μας είναι το πάθος! Πάθος για την ομάδα, πάθος για τα φιλαράκια, πάθος για την γκόμενα, πάθος για όλα. Μέσα σε όλα, είναι και το φαγητό. Είμαστε μερακλήδες, πώς να το κάνουμε; Το αποδεικνύει άλλωστε και η top θέση στην παχυσαρκία που κατέχουμε στην Ευρώπη. Ο λόγος, μάλλον, εκτός από τη γενική ακινησία μας και τις δουλειές πίσω από ένα γραφείο, είναι τα μεζεδάκια, ουζάκια, σούβλες, απαγορευμένα από την ευρωπαϊκή ένωση κοκορέτσια (και καλά θα κάνουν να κάνουν μόκο πάνω σε αυτό το θέμα), και χιλιάδες άλλα, που πλέον δεν κάνουν την εμφάνισή τους μόνο στις γιορτές.

Σαν καλός αυθεντικός εργένης, την ώρα που τσάκιζα ένα ¨βρώμικο¨ έκανα μια φρικτή σκέψη. Φαντάστηκα μια αστυνομία, που να ελέγχει όλους εμάς τους επιρρεπείς, που αντί να μαγειρεύουμε και να τρώμε φρούτα και λαχανικά, τρώμε μόνο (σχεδόν) ¨βρώμικα¨. Δεν λέω, αν με πιάσει το φιλότιμο όλο και κάτι καλό θα μαγειρέψω, αλλά αυτό είναι πολύ σπάνιο. Η αστυνομία αυτή θα είναι η food police, κατά τη γνωστή fashion police, που σε μπουζουριάζει στο άψε σβήσε γιατί φόρεσες κίτρινο παπούτσι, ροζ παντελόνι και καρό μοβ πουκάμισο.

Απλά πράγματα, σε κατέγραψε η κάμερα για 3η φορά στην σουβλακερί του Μπάμπη μέσα στην ίδια εβδομάδα; Πάρε 100€ πρόστιμο για να μάθεις να απαγγέλλεις τον τσελεμεντέ της Βέφας. Όσο για τον Μπάμπη, που τόλμησε να τιγκάρει τον δύστυχο πελάτη του χοληστερίνη και τριγλυκερίδια για 3η συνεχόμενη φορά μέσα στην εβδομάδα, 300€! Φρίκη! Φαντάστηκα τους μπάτσους αυτούς, χωρίς στολή και διακριτικά. Σαν τους σκληρούς του Μαϊάμι ένα πράγμα. Με πολιτικά, καλλίγραμμους και με ακριβά τελευταίας μόδας ρούχα. Εκεί που θα τρως, τσακ… θα βγάζουν το πορτοφολάκι τους με το σήμα της υπηρεσίας, που θα έχει σήμα το hamburger, και θα λένε το ποίημα τους: φριζ μάδερ φάκερ, φουντ πολίς. Τέικ άουτ οφ γιορ μάουθ δε φουντ σλόουλι. Ντου νοτ σγουάλοου ορ άι κικ γιου ετ δε νεκ. Γιου χαβ δε ράιτ του ρημέιν σάιλεντ μπλα μπλα μπλα…

Κατεβάζοντας και την τελευταία μπουκιά, συνήλθα. Το όραμα έλαβε τέλος. Είναι φανερό πως το μυαλό μου κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να με συνεφέρει από τις εύκολες λύσεις που υιοθετώ για την διατροφή μου. Αύριο θα μαγειρέψω ψάρια, fish sticks!

Monday, September 03, 2007

Φτυστός σου λέω ο Cousteau.

Οι διακοπές μου έλαβαν τέλος! Μετά από έναν ολόκληρο μήνα χαλαρότητας και πλήρους αποδιοργάνωσης, κάποιος πάτησε το stop στο κουμπί των διακοπών μου. Αυτός ο κάποιος, ρώτησα και έμαθα, είναι ο Σεπτέμβριος! Ψάχνω να τον βρω, αν τον δείτε πουθενά, ειδοποιήστε με και θα έρθω να του βγάλω την καρδιά με τα ίδια μου τα χέρια. Θα τον λιώσω σαν σκουλήκι. ¨Ποιος είσαι ρε μάγκα και που τον πήγες τον Αύγουστο; Θα σε λιώσω. Θα πεθάνεις με φρικτούς πόνους¨. Θα είναι οι τελευταίες λέξεις που θα ακούσει ο Σεπτέμβριος αν πέσει στα χέρια μου.




























Μετά τις 8 ημέρες στην Ικαρία, το νησί των φαινομενικά κλινικά νεκρών (πέρα από την πλάκα είναι super και το νησί και οι άνθρωποι), αποφάσισα πως θα ήταν περιττό να ασχοληθώ με το καινούργιο σπίτι και καλά θα έκανα να συνεχίσω τις διακοπές μου. Οι λόγοι απλοί, η χρονιά που πέρασε ήταν από τις σκληρότερες εργασιακά χρονιές που έχω περάσει ποτέ στην ζωή μου, άρα χρειαζόμουν ακόμη και τα τελευταία 5 λεπτά διαθέσιμων διακοπών. Όσο για το σπίτι… είτε έμενα να το φτιάξω είτε έφευγα αυτό θα καθόταν και θα με περίμενε σε αντίθεση με τις διακοπές μου που δεν θα τις ξανά έβλεπα ποτέ. Με λίγα λόγια, fuck it all και βουρ για παραλίες.



















Προς το τέλος των διακοπών, η εμφάνιση μου έπαψε να είναι η συνηθισμένη. Έμοιαζα περισσότερο με τον Cousteau. Αξύριστος για μέρες, ξυριζόμουν παρά μόνο όταν από τα γένια χάνονταν η στεγανότητα της μάσκας και έμπαζαν νερά. Οι μουσάτοι και οι μουστακαλήδες, αν αναρωτιέστε πως τα καταφέρνουν κάτω από το νερό, τα καταφέρνουν πασαλείβοντας στα γένια τους βαζελίνη!!! No fucking way να βάλω βαζελίνη στην απεριποίητη αξυρισιά μου. Για να συμπληρώσουμε την εικόνα της περιγραφής μου, το μαλλί αχτένιστο και ακούρευτο και το μόνο ρούχο που έβαλα πάνω μου όλες αυτές τις μέρες ήταν το μαγιό και βερμούδα με T-shirt το βράδυ.



















Όμως, όλα τα καλά τελειώνουν. Επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη και όλα όσα είχα αφήσει πίσω μου με περίμεναν. Οι δουλειές του καινούργιου σπιτιού, η δουλειά, τα meetings, και το χειρότερο απ’ όλα, τα ρούχα! Μακρύ παντελόνι, πουκάμισο, ευτυχώς είναι νωρίς ακόμη για γραβάτες... Ένοιωσα σαν τον Ταρζάν που τον ντύσανε όταν τον μεταφέρανε από την ζούγκλα στην πόλη.













Τελικά ξυρίστηκα, κουρεύτηκα, και την Πέμπτη το απόγευμα κατέβηκα Αθήνα (πάλι τσίμπησα το super μπισκοτάκι της aegean) και Παρασκευή απόγευμα ανέβηκα πάλι Θεσσαλονίκη. Θα κατέβαινα με το μαγιό μου αλλά δεν ταίριαζε με το laptop και την χαρτούρα. Το καλοκαίρι τέλος λοιπόν, απομένουν μόνο τα σαββατοκύριακα αν το επιτρέπει ο καιρός για να χαρώ την θάλασσα. Το μαύρισμα θα ξεθωριάσει και στο μυαλό, την θέση των καλοκαιρινών διακοπών θα πάρουν τα Χριστούγεννα και τι δώρο θα ζητήσω από τον santa Μπίλι.













Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς το μέγεθος αυτών των μεδουσών από μία φωτογραφία. Για τον λόγο αυτό έβαλα το χέρι μου μόνο σε μια μεγάλη και ένα καβούκι αχινού σε μια μικρή για να μπορεί να υπάρξει σύγκριση. Στις μεγάλες μέδουσες, κατοικούν ψαράκια. Έχουν πολύ πλάκα, γυρνοβολάνε όλη μέρα γύρω γύρω από την μέδουσα λες και είναι στο λούνα-παρκ. Φυσικά όταν πλησιάζεις σπεύδουν να κρυφτούν μέσα στην μέδουσα!