Φτυστός σου λέω ο Cousteau.

Οι διακοπές μου έλαβαν τέλος! Μετά από έναν ολόκληρο μήνα χαλαρότητας και πλήρους αποδιοργάνωσης, κάποιος πάτησε το stop στο κουμπί των διακοπών μου. Αυτός ο κάποιος, ρώτησα και έμαθα, είναι ο Σεπτέμβριος! Ψάχνω να τον βρω, αν τον δείτε πουθενά, ειδοποιήστε με και θα έρθω να του βγάλω την καρδιά με τα ίδια μου τα χέρια. Θα τον λιώσω σαν σκουλήκι. ¨Ποιος είσαι ρε μάγκα και που τον πήγες τον Αύγουστο; Θα σε λιώσω. Θα πεθάνεις με φρικτούς πόνους¨. Θα είναι οι τελευταίες λέξεις που θα ακούσει ο Σεπτέμβριος αν πέσει στα χέρια μου.




























Μετά τις 8 ημέρες στην Ικαρία, το νησί των φαινομενικά κλινικά νεκρών (πέρα από την πλάκα είναι super και το νησί και οι άνθρωποι), αποφάσισα πως θα ήταν περιττό να ασχοληθώ με το καινούργιο σπίτι και καλά θα έκανα να συνεχίσω τις διακοπές μου. Οι λόγοι απλοί, η χρονιά που πέρασε ήταν από τις σκληρότερες εργασιακά χρονιές που έχω περάσει ποτέ στην ζωή μου, άρα χρειαζόμουν ακόμη και τα τελευταία 5 λεπτά διαθέσιμων διακοπών. Όσο για το σπίτι… είτε έμενα να το φτιάξω είτε έφευγα αυτό θα καθόταν και θα με περίμενε σε αντίθεση με τις διακοπές μου που δεν θα τις ξανά έβλεπα ποτέ. Με λίγα λόγια, fuck it all και βουρ για παραλίες.



















Προς το τέλος των διακοπών, η εμφάνιση μου έπαψε να είναι η συνηθισμένη. Έμοιαζα περισσότερο με τον Cousteau. Αξύριστος για μέρες, ξυριζόμουν παρά μόνο όταν από τα γένια χάνονταν η στεγανότητα της μάσκας και έμπαζαν νερά. Οι μουσάτοι και οι μουστακαλήδες, αν αναρωτιέστε πως τα καταφέρνουν κάτω από το νερό, τα καταφέρνουν πασαλείβοντας στα γένια τους βαζελίνη!!! No fucking way να βάλω βαζελίνη στην απεριποίητη αξυρισιά μου. Για να συμπληρώσουμε την εικόνα της περιγραφής μου, το μαλλί αχτένιστο και ακούρευτο και το μόνο ρούχο που έβαλα πάνω μου όλες αυτές τις μέρες ήταν το μαγιό και βερμούδα με T-shirt το βράδυ.



















Όμως, όλα τα καλά τελειώνουν. Επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη και όλα όσα είχα αφήσει πίσω μου με περίμεναν. Οι δουλειές του καινούργιου σπιτιού, η δουλειά, τα meetings, και το χειρότερο απ’ όλα, τα ρούχα! Μακρύ παντελόνι, πουκάμισο, ευτυχώς είναι νωρίς ακόμη για γραβάτες... Ένοιωσα σαν τον Ταρζάν που τον ντύσανε όταν τον μεταφέρανε από την ζούγκλα στην πόλη.













Τελικά ξυρίστηκα, κουρεύτηκα, και την Πέμπτη το απόγευμα κατέβηκα Αθήνα (πάλι τσίμπησα το super μπισκοτάκι της aegean) και Παρασκευή απόγευμα ανέβηκα πάλι Θεσσαλονίκη. Θα κατέβαινα με το μαγιό μου αλλά δεν ταίριαζε με το laptop και την χαρτούρα. Το καλοκαίρι τέλος λοιπόν, απομένουν μόνο τα σαββατοκύριακα αν το επιτρέπει ο καιρός για να χαρώ την θάλασσα. Το μαύρισμα θα ξεθωριάσει και στο μυαλό, την θέση των καλοκαιρινών διακοπών θα πάρουν τα Χριστούγεννα και τι δώρο θα ζητήσω από τον santa Μπίλι.













Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς το μέγεθος αυτών των μεδουσών από μία φωτογραφία. Για τον λόγο αυτό έβαλα το χέρι μου μόνο σε μια μεγάλη και ένα καβούκι αχινού σε μια μικρή για να μπορεί να υπάρξει σύγκριση. Στις μεγάλες μέδουσες, κατοικούν ψαράκια. Έχουν πολύ πλάκα, γυρνοβολάνε όλη μέρα γύρω γύρω από την μέδουσα λες και είναι στο λούνα-παρκ. Φυσικά όταν πλησιάζεις σπεύδουν να κρυφτούν μέσα στην μέδουσα!