Κοσμογιαγιά.

Πριν από 16 χρόνια με τους φίλους μου κάναμε skate. Για την γειτονιά, απλά κάναμε φασαρία! Δεν είχαμε αφήσει parking για parking, πεζοδρόμιο για πεζοδρόμιο, πεζούλι, δρόμους, πυλωτές κτλ κτλ. Η γειτονιά μας μισούσε και εμείς μισούσαμε την γειτονιά που μας είχε φλομώσει στην παρατήρηση. Εμείς σκεφτόμασταν πως θα υλοποιήσουμε το τελευταίο κασκαντεριλίκι που είδαμε από κάποιον guru του είδους, και η γειτονιά σκεφτόταν ποιο ηρεμιστικό θα καταναλώσει, για να μην έρθουν οι καλοί κύριοι με τα άσπρα και αρχίσουν οι μαζικές εισαγωγές στο τρελάδικο. Τώρα που το σκέφτομαι, ο φαρμακοποιός της γειτονιάς μας, πρέπει να μας αγαπούσε πολύ τότε…

Ο μεγαλύτερος εχθρός της τρελοπαρέας ήταν η Κοσμογιαγιά! Η Κοσμογιαγιά, ήταν η γιαγιά του Κοσμά. Ουδεμία σχέση έχει με την γιαγιά του κόσμου όπως ίσως φανταστήκατε από τον τίτλο του post. Ο Κοσμάς, πριν από 16 χρόνια ήταν ένα παιδάκι συμπαθέστατο, γύρω στα 8, που έμενε μαζί με την γιαγιά του και την υπόλοιπη οικογένεια του, στην απέναντι πολυκατοικία. Τώρα τα ίχνη του Κοσμά και της γιαγιάς του έχουν χαθεί! Άραγε η Κοσμογιαγιά αν είναι εν ζωή ακόμη και μαζευόμασταν με κάποιο μαγικό τρόπο όλοι μαζί, θα μας συγχωρούσε όλη αυτή την φασαρία που κάναμε; Μακάρι!

Η Κοσμογιαγιά με το που μας έβλεπε μαζεμένους κάτω, είτε κάναμε skate είτε όχι, κατέβαινε κάτω και μας έκανε παρατήρηση, ¨κάνετε πολύ φασαρία, μπλα μπλα μπλα γριά γυναίκα μπλα μπλα μπλα έχω κάνει και εγχείριση στο πόδι…¨. Στο ¨έχω κάνει και εγχείριση¨, ανέβαζε την φούστα της να δούμε την ουλή από τα ράμματα. Αυτό γινόταν σχεδόν πάντα! Την εγχείριση την είχε κάνει προ δεκαετίας, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία! Δεν μας κυνηγούσε μόνο η Κοσμογιαγιά, αλίμονο, απλά εκείνη ήταν ορκισμένη εχθρός μας! Είχε επιστρατεύσει μέχρι και το λάστιχο (αποτυχημένα) για να μας κατατροπώσει μια φορά. Απίστευτο γέλιο ρίχναμε.

Όλες αυτές οι αναμνήσεις ξαναγύρισαν στο μυαλό μου ανακαλύπτοντας μέσα στην ντουλάπα μου το παλιό μου skate. Μια σανίδα Powell Peralta που μετά κόπων και βασάνων είχα πείσει την μάνα μου να μου την κουβαλήσει από την Ελβετία γιατί το μοντέλο που ήθελα δεν το έφερνε κανείς στην Ελλάδα. Ωραία χρόνια, όμορφα χρόνια, γεμάτα τρέλες. Αν δεν έχω κάνει παλαβομάρες… ίσως μια άλλη φορά να γράψω μερικές από αυτές. Προς το παρόν θυμάμαι την Κοσμογιαγιά, να φωνάζει δείχνοντας εμένα με το δάχτυλο, ¨αυτός, αυτός είναι ο αρχηγός τους, αυτός τους παρακινεί για όλα…¨ και χαμογελάω.

Το σάντουιτς που με απείλησε.

Σήμερα το πρωί στις 8, με το καλημέρα σας δηλαδή, είχα κλεισμένο ραντεβού για το προκαθορισμένο service του αυτοκινήτου. Μίλησα με τον υπεύθυνο, του είπα 2-3 πραγματάκια που θέλω να τσεκάρει και την κοπάνησα με ελαφρά πηδηματάκια στην αίθουσα αναμονής.

Η αίθουσα αναμονής ήταν παγωμένη! Περίμενα πως το service θα τελειώσει το πολύ σε 30 λεπτά, αλλά τελικά περίμενα μέσα στο κρύο 2 ώρες και 15 λεπτά! Η αίθουσα αναμονής, για να σας περιγράψω λίγο αυτή την τόσο φιλόξενη αίθουσα, ήταν εφοδιασμένη με μια tv, που ήταν συντονισμένη στο ΣΚΑΪ και τρία αυτόματα μηχανήματα εκ των οποίων το ένα ήταν εφοδιασμένο με ένα τελευταίο σάντουιτς. Με το που με πήρε χαμπάρι το σάντουιτς άρχισε να φωνάζει: ¨εμένα θα πάρεις, εμένα θα πάρεις…¨! Όσο για τον φωτισμό της αίθουσας λέω να αφήσω τις λεπτομέρειες καλύτερα και να αρκεστώ να πω απλά πως ήταν καταθλιπτικός.

Όσο η ώρα περνούσε και όσο το κρύο δυνάμωνε, η tv έδειχνε κάτι αποτυχημένους που για να κάνουν party, έπαιρναν οδηγίες από μια εξίσου αποτυχημένη party συντονίστρια! Έφτασαν και στο φαγητό, τίποτα σπουδαίο, μην φανταστείτε (οι έλληνες αυτά τα θα τα είχαν στην ξεφτίλα για το χαβαλέ πρώτο πιάτο), αλλά σίγουρα καλύτερο από το σάντουιτς του αυτόματου πωλητή που εξακολουθούσε να φωνάζει ¨εμένα θα πάρεις, εμένα θα πάρεις…¨.

Με το που τελειώνει η αποτυχημένη εκπομπή, αρχίζει αμέσως μια άλλη, που σκοπό της είχε να με κάνει να αγοράσω το σάντουιτς του αυτόματου πωλητή! Ήταν μια κυρία που έφτιάχνε σάλτσα pesto με μανιτάρια και άλλα καλούδια τα οποία τα κοπάνιζε σε ψημένο ψωμάκι! Και αφού τελείωσε, έφαγε και μια φέτα να μας αποδείξει πως είναι πεντανόστιμο. Το σάντουιτς του αυτόματου πωλητή εντωμεταξύ εξακολουθούσε να με φωνάζει ακάθεκτο ¨εμένα θα πάρεις, εμένα θα πάρεις…¨.

Το κρύο είχε αρχίσει να μου την δίνει στα νεύρα, το ίδιο και η κυρία που δεν σταμάτησε στο ψημένο ψωμί με την σάλτσα pesto και συνέχιζε να δείχνει την παρασκευή μιας ακόμη λιχουδιάς. Κάπου στο ενδιάμεσο του βασανιστηρίου κρύο-πέινα-μαγικό σάντουιτς που μιλάει, είχε έρθει και είχε βολευτεί στον καναπέ, ένας ακόμη δύστυχος που περίμενε να τελειώσει το service του αυτοκινήτου του. Παρακολουθούσε την εκπομπή με προσήλωση και ύφος λες και του εξηγούσαν ανώτερα μαθηματικά. Το σάντουιτς, εξακολουθούσε να με φωνάζει, αλλά αυτή την φορά με μια αγριάδα που όμοια της δεν είχα ξαναδεί σε σάντουιτς ¨εμένα θα πάρεις ρε…¨!

Η ώρα περνούσε και άρχισα να φοβάμαι πως οι μηχανικοί με είχαν ξεχάσει η απλώς περίμεναν τελικά να υποκύψω στην αγορά του σάντουιτς. Αποφάσισα να δράσω! Σηκώθηκα και πήγα να δω που βρίσκονται οι εργασίες. ¨Ε, που πας; Εμένα θα πάρεις¨ φώναξε το σάντουιτς με την αγριοφωνάρα του καθώς περνούσα δίπλα από τον αυτόματο πωλητή για να περάσω έξω. Μπαίνοντας στο συνεργείο εντόπισα το αυτοκίνητο μου ανεβασμένο σε μια ράμπα. Οι εργασίες δεν είχαν τελειώσει ακόμη! Μπήκα ξανά μέσα στην παγωμένη αίθουσα αναμονής και καθώς περνούσα δίπλα από τον αυτόματο πωλητή το σάντουιτς γέλασε χαιρέκακα και είπε:

- Ρε συ, δεν καταλαβαίνεις; Αν δεν με πάρεις αυτοκίνητο γιοκ!
- Μα…
- Τι μα και ξε μα ρε; Εμένα θα πάρεις!
- Μα…
- Σκασμός, βάλε τα φράγκα στην σχισμή πάτα το F7 και τσάκωσε με!
- Μα…
- Τώρα σου λέω!

Κώλωσα! Φοβήθηκα μήπως τελικά οι απειλές του έχουν κάποια βάση και δεν πάρω πίσω το αυτοκίνητο μου. Και τι θα κάνω χωρίς αυτοκίνητο; Κατάφερα και ψέλλισα ένα ¨κάθαρμα¨ καθώς υπέκυπτα στις απειλές του σάντουιτς…

Αυτήν ακριβώς την ιστορία είπα στην ζυγαριά μου σήμερα το απόγευμα όταν ανέβηκα επάνω της για να δω αν έχασα κανένα γραμμάριο από αυτά που έβαλα στις γιορτές, αλλά αλήθεια σας λέω δεν πίστεψε λέξη και δεν μου ¨έκοψε¨ τίποτα! ¨Στο διάολο και συ…¨ είπα έτσι σκληρός και ατρόμητος που είμαι και κατέβηκα από πάνω της.

Γιατρέ μου… χρειάζομαι διακοπές.

Είναι γνωστό (από προηγούμενο post) πως μετά από μερικές μέρες διακοπών, αποδιοργανώνομαι εντελώς. Είναι σαν να ζω σε 3 κόσμους ταυτόχρονα. Το παρόν το παρελθόν αλλά και το μέλλον!

Το παρόν δεν είναι δύσκολο να το περιγράψει κανείς. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Το παρελθόν δεν είναι, όπως σωστά ίσως μαντέψατε, ούτε και αυτό δύσκολο να το περιγράψει κανείς. Διακοπές, μαμ κακά και νάνι. Το μέλλον, είναι ακόμη πιο εύκολο να το μαντέψει κανείς, αφού έχει να κάνει με διακοπές και πάλι. Μετά τα Χριστούγεννα, και αφού οι διακοπές του Πάσχα είναι πολύ λίγες για να το χαρώ, περιμένω με αγωνία τις διακοπές του καλοκαιριού!

Γιατρέ μου… χρειάζομαι διακοπές. Σαν αυτές τις προηγούμενες…

Photo στο Saleve by elisavet.
Underwater photo by snikolas.

Επιστροφή στην χώρα των Μάο Μάο.

Μπορεί κανείς να μου πει γιατί κάθε φορά που επιστρέφω στην Ελλάδα νοιώθω πως περιτριγυρίζομαι από τους Μάο Μάο;

Τέλος πάντων, ας μη γκρινιάξω περισσότερο. Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους σας.

Ps. Λειτουργώ ακόμη κάτω από την επήρεια των διακοπών (αν και σήμερα έπεσα με τα μούτρα στην δουλειά), οπότε και αποκλείεται να κάτσω να γράψω με λεπτομέρειες πως πέρασα στις διακοπές των Χριστουγέννων. Όποιος Θέλει μπορεί να δει το video και να ακολουθήσει τα links: Geneva, chamonix, fondue, Gruyères, Gruyère, raclette, ice skating, HR Giger Museum, ragusa, lindt και τελειωμό δεν έχουν…