Η ζυγαριά.

Πριν από μερικές μέρες, βρέθηκα σε ένα φαρμακείο στην Χαλκιδική να περιμένω την σειρά μου. Ο παππούς που περίμενε να του δώσουν τα φάρμακα, είχε φάτσα ίδια με του captain iglo* που διαφημίζει τις κροκέτες (που πολύ τις γουστάρω αλλά αυτό δεν είναι επί του παρόντος) αλλά στο πιο αδύνατο.

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, μπουκάρει φουριόζος ένας ακόμη παππούλης που πρώτη του κίνηση μετά από το να καλημερίσει τους συγχωριανούς του είναι να ανέβει πάνω στην ζυγαριά του φαρμακείου. Ο φίλος του ο captain iglo βλέπει την κίνηση του και του ρίχνει μια ματιά από την κορφή ως τα νύχια περιμένοντας τα αποτελέσματα της ζυγαριάς. Η ζυγαριά όμως είναι χαλασμένη και δείχνει τον παππού το εκπληκτικό νούμερο 0! Τον κοιτάει ο captain iglo στα μάτια, ρίχνει μια κλεφτή ματιά και σε μένα και του λέει, ¨να πας για μάζεμα¨, εννοώντας πως πρέπει να πάει στον ράφτη να του μικρύνει τα ρούχα. Γελάει ο παππούλης, γελάει ο captain iglo, γελάω και εγώ.

Ένα λεπτό αφού κατέβηκε ο παππούλης από την ζυγαριά, μου ανέλυε πως προτιμάει την ρετσίνα και εγώ του ανέλυα πως προτιμάω το τσίπουρο και το ούζο. Πριν προλάβει να μπει στην κουβέντα και ο captain iglo, που σήκωνε το φαρμακείο όλο με τα ψώνια του, μπαίνει στο φαρμακείο μια γιαγιά απροσδιορίστου ηλικίας που τα είχε τα κιλάκια της. Λέει και αυτή με την σειρά της καλημέρα και πρώτη κίνηση, αφού ο φαρμακοποιός ήταν απασχολημένος, να δει πόσα κιλά είναι. Δεν προλαβαίνει να ανέβει στην ζυγαριά και ο παππούλης της λέει,

- τι να ζυγιστείς εσύ; Ούτε 300 κιλά δεν είσαι!
- Ε όχι και 300, 150, μπορεί! Του λέει καλόκαρδα εκείνη και χαμογελάει σ΄αυτόν και σε μένα.

Η ζυγαριά φυσικά, αφού είναι χαλασμένη δείχνει την γιαγιά 0 κιλά. Πριν προλάβει η γιαγιά να συνειδητοποιήσει πως είναι χαλασμένη η ζυγαριά, ο παππούλης της λέει,

- Πωωωω, όχι ρε συ… την τερμάτισες!

Το γέλιο που έπεσε ήταν το κάτι άλλο. Όταν έφτασε η σειρά μου να εξυπηρετηθώ, σκούπιζα τα μάτια μου από τα δάκρυα που έριξα γελώντας. Τελικά, στα χωριά την περνάνε φίνα μου φαίνεται κάνοντας πλάκα όπου σταθούν και όπου βρεθούν και εμείς στις πόλεις δεν λέμε καλημέρα ούτε στον γείτονα.

*για όσους δεν το θυμούνται στις παλαιότερες διαφημίσεις ο captain iglo ήταν ένας χοντρούλης κύριος. Τώρα έχουν αλλάξει το image του και τον έχουν κάνει πιο αδύνατο. Πότε επιτέλους θα πάψουν οι διαφημιστές να γκρεμίζουν τα παιδικά μας όνειρα;

Scuba diving for girls.

Όλοι όσοι παρακολουθείτε καιρό το blog μου γνωρίζετε πως μια σχετική πώρωση με την θάλασσα την έχω. Στολές, βατραχοπέδιλα, μάσκες και άλλα πολλά είναι από τα gadgets που δεν μου λείπουν. Επίσης, δεν μου λείπει και ο καλός dive buddy που όπως και να το κάνεις, σε περίεργες συνθήκες, η αν κάτσει η στραβή μπορεί και να σου σώσει την ζωή.

Αυτό που λείπει από την όλη φάση είναι η γυναικεία παρουσία στις θαλάσσιες εξορμήσεις. Καμία γυναίκα δεν δέχτηκε να μας κάνει το χατίρι και να μας ακολουθήσει στον πάτο! Τώρα, με την βοήθεια της τεχνολογίας αλλά και της μόδας είμαι σίγουρος πως τσούρμο γυναικών θα σπεύσουν να μας ακολουθήσουν στις βουτιές μας.

Κορίτσια δηλώστε συμμετοχή. Ισχύει μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων!

Η μάνα μου στους street panthers!

Σήμερα εντελώς τυχαία, έμαθα πως η μάνα μου δεν θέλει απλά να αλλάξει τον κόσμο αλλά συμβάλει και στο να τον αλλάξει! Συνόδευα τον κολλητό μου φίλο μ. στο αεροδρόμιο που έφευγε ταξίδι. Στο αυτοκίνητο, ήμασταν η μητέρα του που είναι κολλητή με την δική μου, η αδελφή του γ. και εγώ. Εκεί που πηγαίναμε λοιπόν προς το αεροδρόμιο και λέγαμε περί ανέμων και υδάτων, τσουπ η μητέρα των παιδιών σκάει την βόμβα.

¨Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει… είναι κάποια παιδιά, που μάλλον θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Έχουν βγάλει κάτι αυτοκόλλητα με έναν γάιδαρο επάνω και τα κολλάς στα αυτοκίνητα που παρκάρουν όπου τους την καρφώσει. Πήραμε και εμείς (η μάνα μου δηλαδή και μερικές ακόμη) αυτά τα αυτοκόλλητα¨
ΣΟΚ εγώ! Η μάνα μου με τις φίλες της στους street panthers;

- Μα καλά… δεν φοβάστε μη σας δει ο ιδιοκτήτης και έχετε τραβήγματα; Ρώτησε η γ.
- Μπα… θα προσέχουμε. Θα κοιτάμε πρώτα!
Απάντησε χωρίς δισταγμό η μητέρα της.

Αποχαιρέτησα το φιλαράκι μου στο αεροδρόμιο και αποφάσισα πως πρέπει να πάω να ανακρίνω την μάνα μου. Ο διάλογος που ακολούθησε είχε κάτι από Σπύρο με την γιαγιά του και την Θεοπούλα από το παρά 5!

- μάνα μήπως έχεις να μου πεις κάτι;
- Όχι.
- Σίγουρα;
- Όχι! Κοίτα… δεν μου αρέσουν αυτά τα πράγματα! Τι έγινε; Τι εννοείς; (ψιλό γελώντας)
- Θα αλλάξεις τον κόσμο;
- Θα αλλάξω εγώ τον κόσμο; Γιατί να μη τον αλλάξω;
- Γιατί γελάς; Τι σχεδιάζεις με τις φίλες σου; Ε;
- Ποιες φίλες μου; (τελείως αθώα)
- Ποιες φίλες σου; Έλα ντε… Τι νομίζεις; Δεν τα μαθαίνω αυτά;
- Ποιες φίλες μου; Τι πράγματα; (γελώντας όχι και τόσο αθώα τώρα)
- Είσαι στους street panthers;
- street panthers; Τι είναι αυτό; (με ύφος μας πιάσανε παιδιά παραδοθείτε)
- Α ούτε που ξέρεις; Έτσι;
- Θα πάρεις την δουλειά της τροχαίας;
- Ποιας τροχαίας;
- Δεν πήρες αυτοκόλλητα για να κολλάς στα αυτοκίνητα;
- Αα… ναι… να σου δείξω…
- Α τώρα να μου δείξεις…

Πήγε να βρει την τσάντα της και μετά από λίγο μου ήρθε με ένα αυτοκόλλητο των street panthers.

- Τι μόνο ένα έχεις;
- Ναι, τα μοιραστήκαμε, έχω μόνο ένα τώρα αλλά θα πάρω και άλλα!

Δεν πρόλαβα ούτε να το δω καλά καλά και μου το πήρε πίσω γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα χρειαστεί να το χρησιμοποιήσει.

Είναι αλήθεια πως ένοιωσα περήφανος για την μάνα μου, που αν και δεν έχει καμία σχέση με internet κτλ. ενημερώθηκε και δραστηριοποιήθηκε άμεσα. Φυσικά για την πάρτι μου ντράπηκα, που ενώ ξέρω εδώ και πολύ καιρό τους street panthers δεν μπήκα στην διαδικασία να αποκτήσω τα αυτοκόλλητα και να ¨πιάσω δουλειά¨.

Jellyfish

Ήρθε η ώρα να σας ευχηθώ με την σειρά μου:

ΚΑΛΟ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Και να σας αφιερώσω το παρακάτω video

Ps.
Τρέχω τόσο πολύ αυτές τις μέρες που δεν έχω χρόνο για τίποτα. Ελπίζω να βρω λίγο χρόνο αύριο να ρίξω μια ματιά και στην bloggόσφαιρα.